86306

w Berlinie i Monachium byli w znacznym stopniu Niemcy pochodzenia żydowskiego. Argumentacja ta uzasadniała klęskę i była chętnie przyjmowana przez społeczeństwo niemieckie.

Młode demokratyczne Niemcy miały 2 wrogów: komunistów wraz z ich wsparciem z Rosji, a także Korpusy Ochotnicze, które co prawda tłumiły komunistyczne powstania, ale jednocześnie same mogły stanowić bazę dla przywódców prawicy. Gdy władze zdecydowały się na rozwiązanie tych korpusów, jeden z nich - stacjonujący w Berlinie - zajął dzielnicę rządową, dokonał zamachu stanu i na kanclerza Niemiec powołał generała Wilhelma Kappa. Reichswehra odmówiła udziału w stłumieniu puczu i dopiero strajk generalny ogłoszony przez związki zawodowe doprowadził do jego upadku. Podobna groźba wybuchu takich zamachów stanu istniała szczególnie w Monachium.

Wśród sił popierających oderwanie się Bawarii od Niemiec była Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza (NSDAP), którą na początku tworzyli ludzie myślący podobnie, jak ówcześnie miliony Niemców. Byli oni niezadowoleni z przegranej Niemiec, narzuconych im warunków, panującej nędzy i inflacji, z narastających nierówności społecznych. Do NSDAP wstępowali licznie członkowie rozwiązywanych korpusów ochotniczych, które wcześniej brały udział w tłumieniu powstań komunistycznych w Berlinie, Hamburgu, Turyngii, Monachium, prowadziły akcje wojskowe w krajach bałtyckich i walczyły z Polakami w czasie powstań śląskich.

W 1920 roku na czele partii stanął Adolf Hitler, który do tej pory pełnił funkcję męża zaufania Reichswehry. Był to kapral, ochotnik I wojny światowej, który odznaczył się na polu walki, a w czasie tłumienia rewolty komunistycznej w Monachium był agentem dowództwa Reichswehry. Gdy Hitler doszedł do władzy, NSDAP została przeorganizowana na wzór włoskiego faszyzmu i do walki z przeciwnikami politycznymi stworzyła oddziały szturmowe, zwane SA