86368

wyższą uczelnię bez egzaminu. Reforma wprowadziła także obowiązek kształcenia się do 18 roku życia.

W pierwszych latach niepodległości mocno akcentowano ideały wychowania narodowego, a w latach 30-tych wychowania państwowego.

Reforma ta została nazwana jędrzejewiczowską, od nazwiska jej twórcy, ówczesnego ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Janusza Jędrzeje wieża.

Reforma szkolnictwa wyższego:

W 1933 roku rozpoczął się drugi etap reformy jędrzejewiczowskiej, a dotyczył szkolnictwa wyższego. W Polsce funkcjonowały 32 szkoły wyższe, które dzieliły się na akademickie (tylko oni mogli nadawać tytuły naukowe) i nieakademickie.

Uprawnienia akademickie posiadały wszystkie wyższe szkoły państwowe, natomiast prywatne mogły je otrzymać w całości lub częściowo na mocy specjalnej ustawy sejmowej. Prawa także posiadał Katolicki Uniwersytet Lubelski oraz Wolna Wszechnica Polska w Warszawie z filią w Łodzi.

Na początku duży problem stanowiły kadry, ale zaczęli wracać do kraju polscy wykładowcy, którzy nauczali na zagranicznych uczelniach.

Liczba studentów wzrastała bardzo dynamicznie: przed wojną było ich 16 tys., w 1932/1933 już 51770 studentów. Ponad 6 tys. studentów otrzymało dyplomy ukończenia szkoły (1936/1937).

Największym ośrodkiem akademickim była Warszawa, gdzie w latach 1935/1936 działało 10 wyższych uczelni, skupiających 42% ogółu słuchaczy szkół wyższych.

Różne formy działalności oświatowej:

Społeczeństwo polskie zwracało dużą uwagę na oświatową działalność pozaszkolną.