Zgodnie z twierdzeniem Duhema oraz regułą faz Gibbsa podanie wartości parametrów stężenia c i temperatury T w stanie równowagi określa jednoznacznie wielkość adsorpcji a. Prawidłowość tą ilustruje funkcja zapisana w postaci uwikłanej:
Zazwyczaj układ charakteryzuje się przez podanie zależności między dwiema spośród powyższych wielkości przy ustalonej trzeciej z nich, a więc np. równaniem izotermy adsorpcji:
O = fl(Cr)T
Jednym z najbardziej popularnych równań opisujących adsorpcję jest izoterma Langmuira. Dla układu ciecz-ciało stałe przyjmuje ona następującą postać:
gdzie: K/ (cm31 g) - stała
qJ (g/g) - wartość adsorpcji odpowiadająca całkowitemu pokryciu powierzclini warstwą jednocząsteczkową, tzw. pojemność monowarstwy.
Równanie to opiera się na założeniu, że utworzona warstwa adsorpcyjna jest jednocząsteczkową. Ponadto równanie dobrze opisuje jedynie izotermy I typu wg kryterium Bnmauera. Aby przydatność równania Langmuira można było potwierdzić doświadczalnie należy najpierw przedstawić zależność w postaci zlinearyzowanej. Osiągamy to poprzez przedstawienie wyrażenia jako funkcji 1 / a od 1 / cr:
Zależność ta jest po prostu równaniem prostej ( y = Dx + b ) o współczynniku kierunkowym J/ĆK*o^ i stałej l/am . Zatem nakładając punkty 1/a i l/C, na wykres otrzymujemy prostą, z której metodą najmniejszych kwadratów wyznaczamy współczynnik kierunkowy oraz stałą, a z nich już niemalże natychmiast otrzymujemy K i am.
• Adsorbent - jest substancją (najczęściej ciałem stałym), na powierzclini której następuje adsorpcja.
• Adsorbat - jest substancją (najczęściej cieczą lub gazem) ulegającą adsorpcji.
W doświadczeniu korzystano z następującej aparatury:
- spektrokolorymetr SPEKOL 11
podstawowe naczynia laboratoryjne (zlewki, kolby, lejki, sączki itp.) waga analityczna
Zastosowano także następujące odczynniki: woda destylowana 0.1% roztwór oranżu metylowego
- bufor ftalanowy (NaOH + KHCsH&J o pH = 5