90631

Norma [104] dopuszcza strzałkę wstępnego wygięcia („sierpowatości") pasa górnego wiązara o A_x< min (Z/1(XX), 3 mm), (gdzie 1 —rozpiętość dźwigara lub odległość między stężeniami). Prócz tego pas górny może być skręcony wzdłuż osi podłużnej tak, iż będzie wychylony od pionu o A2. Wychylenie poziome pasa górnego wiązara może być spowodowane wygięciem A3 w płaszczyźnie połaci dachu poprzecznego tężnika połaciowego, które według nonny [104] powinno spełniać warunek A3 < Z/200 (gdzie I — rozpiętość wiązara). Pas górny wiązara może być wychylony od położenia idealnego o A = Ai + A₂ + A3 (rys. 5.24c). Wtedy obciążenie V, działa skrętnie na analizowany ustrój (rys. 5.24a), powodując znaczne dodatkowe wytężenie prętów stężenia (w stosunku do modelu obliczeniowego bez uwzględnienia przemieszczeń A). Powstają wówczas dodatkowe oddziaływania pionowe Vpi Ykoraz poziome Hpi ^przekazywane przez wiązary kratowe na slupy. Model obliczeniowy analizy wytężenia pionowych stężeń podłużnych o konstrukcjach pokazanych na rys. 5.25, z uwzględnieniem ich przemieszczeń poziomych A, przedstawiono na rys. 5.26.

Przyjęto, że geometryczną niezmienność konstrukcji stężeń pokazanych na rys. 5.25a, b i c zapewnią ich rozciągane pręty Z1 (założono, że pręty ściskane tężnika mogą ulec wytoczeniu sprężystemu). W modelu obliczeniowym takich stężeń (rys. 5.26) pręty AB i CD aproksymują rygle kratowe w miejscu usytuowania stężeń pręt AE natomiast rozciągany pręt Z1 stężenia. Podpory analizowanego układu prętowego przyjęto w punktach F i K i pokrywają się one z osiami obrotu rygli kratowych Wl. Szczegółową analizę teoretyczną wytężenia prętów pionowych stężeń podłużnych podano w [ 11 ].

Silę wewnętrzną S w rozciąganym pręcie AE stężenia pionowego od obciążenia poziomego H i pionowego V. z uwzględnieniem przemieszczeń poziomych wiązarów Wl o wartości A, można oszacować ze wzoru