90681

gdzie:

AM — dodatkowy moment zginający wynikający ze zmian charakterystyk geometrycznej systemu konstrukcyjnego,

M — moment zginający wyznaczony wedtug teorii I rzędu, można obliczać według teorii I rzędu.

Ramę można uważać za sztywno stężoną w swej płaszczyźnie, czyli za układ nieprzesuwny wg [98], jeżeli sztywność postaciowa układu „rama + stężenie” (RS) jest co najmniej pięciokrotnie większa niż sztywność postaciowa ramy (R), co zapisuje się wzorem

W RS ' V’R

gdzie:

ijijjs, tjrji — odpowiednie wartości przechyłu od poziomej siły jednostkowej (przechył należy interpretować jako langens kąta obrotu cięciwy słupa między punktami podparcia).

Za ustrój nośny o węzłach przesuwnych uważa się również według [98] ramy samostateczne (tj. ramy o węzłach sztywnych, bez stężeń), a także ramy podatne stężone, gdy nie jest spełniony warunek (5.9).

Ocenę wrażliwości konstrukcji ramowych o węzłach przesuwnych na efekty II rzędu wg normy [98] przeprowadza się z uw'zględniemem imperfekcji związanych ze wstępnym przechyłem bocznym ipoposzczególnych kondygnacji w płaszczyźnie układu wrg w'zom

^vV,= 26Ó^r,r2	(5.10)
w którym:
ri — v'5/i^_1 < 1	(5.11)
^r2 = 0,5 (l — v ».^_i j	(5.12)
gdzie: h — wysokość kondygnacji, m, n — liczba słupów danej kondygnacji	w rozpatrywanej płaszczyźnie.