gdzie:
AM — dodatkowy moment zginający wynikający ze zmian charakterystyk geometrycznej systemu konstrukcyjnego,
M — moment zginający wyznaczony wedtug teorii I rzędu, można obliczać według teorii I rzędu.
Ramę można uważać za sztywno stężoną w swej płaszczyźnie, czyli za układ nieprzesuwny wg [98], jeżeli sztywność postaciowa układu „rama + stężenie” (RS) jest co najmniej pięciokrotnie większa niż sztywność postaciowa ramy (R), co zapisuje się wzorem
W RS ' V’R
gdzie:
ijijjs, tjrji — odpowiednie wartości przechyłu od poziomej siły jednostkowej (przechył należy interpretować jako langens kąta obrotu cięciwy słupa między punktami podparcia).
Za ustrój nośny o węzłach przesuwnych uważa się również według [98] ramy samostateczne (tj. ramy o węzłach sztywnych, bez stężeń), a także ramy podatne stężone, gdy nie jest spełniony warunek (5.9).
Ocenę wrażliwości konstrukcji ramowych o węzłach przesuwnych na efekty II rzędu wg normy [98] przeprowadza się z uw'zględniemem imperfekcji związanych ze wstępnym przechyłem bocznym ipoposzczególnych kondygnacji w płaszczyźnie układu wrg w'zom
vV,= 26Ór,r2 |
(5.10) |
w którym: | |
ri — v'5/i_1 < 1 |
(5.11) |
r2 = 0,5 (l — v »._i j |
(5.12) |
gdzie: h — wysokość kondygnacji, m, n — liczba słupów danej kondygnacji |
w rozpatrywanej płaszczyźnie. |