90690

Niezawodnościowym modelem statycznie wyznaczalnych kratownic jest rozciągany łańcuch (rys. 6.2e), a bezpieczeństwo ustroju jest malejącą funkcją liczby elementów krytycznych, tj. liczby prętów i węzłów wiązara [9]. W ujęciu probabilistycznym kratownica o większej liczbie prętów i węzłów jest mniej bezpieczna niż ustrój o mniejszej liczbie elementów krytycznych (przy założeniu jednakowego prawdopodobieństwa zniszczenia pojedynczych elementów krytycznych obu wiązarów).

W analizie teclmologiczności montażowej ustroju należy brać pod uwagę nie tylko masy i wymiary elementów montażowych, ale również wyniki badań stateczności scalanej konstrukcji. Na przykład trójkątne lub dwu trapezowe kratownice (rys. 6.3a. b) po oparciu ich na slupach nie są samostateczne (ich środek ciężkości jest usytuowany powyżej osi obrotu dźwigara na podporze). W celu uniemożliwienia ich przechylenia się (skręcenia) w trakcie montażu jest niezbędne założenie pionowych stężeń podłużnych dachu 1. Kratownica dwu trapezowa bez słupka podporowego, której środek ciężkości jest usytuowany poniżej osi obrotu dźwigara (rys. 6.3c), po ustawieniu na podporze nie będzie przechylać się, gdyż jest sam ostateczna. Szczególnie niedogodne pod względem stateczności montażowej są kratownice typu Polonceau (por. rys. 6.5c, d. e).

Na rozwiązania konstrukcyjne dźwigarów kratowych mogą mieć niekiedy również wpływ wymuszone uwarunkowania realizacji obiektu (np. brak możliwości użycia odpowiedniego sprzętu montażowego, ograniczona wielkość placu budowy itp ).