2
1. Grunty spoiste
Pod pojęciem konsystencji rozumie się stopień rucliliwości układu cząstek, zależny od ilości wody i stanu fizycznego tych cząstek.
Rozróżnia się trzy konsystencje gruntów spoistych: płynną, plastyczną i zwartą.
Attenberg zdefiniował trzy granice konsystencji : granicę płynności wL i granicę plastyczności wp. oraz granicę skurczalności w* (wilgotność na granicy stanu półzwartego i zwartego). Na granicy między konsystencją płynną i plastyczną znajduje się granica płynności wl, a na granicy między konsystencją plastyczną i zwartą granica plastyczności wp. Wyznacza się je umownie.
Granica płynności wL jest to najmniejsza procentowa zawartość wody w gruncie, przy której bruzda wykonana w miseczce aparatu Casagrande'a zaczyna się łączyć pod wpływem 25 uderzeń o podstawę aparatu ponownie w całość, na długości 1 cm i wysokości lmm.
Granica plastyczności wp jest to największa procentowa zawartość wody w gruncie, mierzona w stosunku do jej suchej masy, przy której grunt rozwałkowany w kulki o średnicy 7^8 mm w wałeczek o średnicy 3 mm zaczyna się kruszyć, pękać i rozsypywać.
Granica skurczalności w, jest to największa procentowa zawartość wody, przy której grunt przy dalszym suszeniu przestaje się kurczyć i zmienia tylko swą barwę na powierzchni na jaśniejszą.
Granicę płynności wL oznacza się w aparacie Casagrande'a. Aparat składa się z miseczki podnoszonej przez mimośród pokręcany korbką na wysokość 10 mm ponad podstawę aparatu, którą stanowi gumowa podkładka o odpowiedniej twardości i sprężystości.
1. Do badań przygotowuje się odpowiednio pastę gruntową :
próbkę gruntu o masie ok. 100 g rozdrabnia się, zalewa wodą i usuwa z niej ziarna o średnicy większej od 2 mm,
2. Pastę układa się w miseczce aparatu warstwami.
3. Łączna masa gruntu i miseczki powinna wynosić 210 g.
4. W paście wykonuje się odpowiednim rylcem bruzdę rozdzielającą warstwę pasty na dwie części.
5. Obraca się korbką z prędkością 2 uderzenia na sekundę powodując uderzenia miseczki o podkładkę.