91569

•    Kaszta zecerska - szuflada, metalowa lub drewniana , przeznaczona do przechowywania materiału zecerskiego, głównie czcionek i justunku.

•    Królika - przegródka w kaszcie zecerskiej

•    Winkielak - niewielki przyrząd z uchwytem na lewą rękę, mający kształt korytka o jednej ruchomej ściance z zamkiem.

•    Szufla - prostokątna płytka otwarta z przodu, a po bokach i z tylu ograniczona drewnianymi listwami, niższymi od wysokości czcionek.

•    Szczotkowe korektowe odbicie - polegało na przyłożeniu do zaczernionego składu czcionek zwilżonego papieru i poklepywania go z wierzchu szczotką Ta korekta pozwalała usunąć Wędy.

•    Skład drukarski przenoszono z szufli do formy drukowej, którą klinowano w drewnianej ramce, znajdującej się na dolnej, ruchomej części prasy - na wózku.

•    Skład zaczerniano farbą, nanoszoną za pomocą tamponów wykonanych z końskiego włosia obciągniętego skórą.

•    Do ramy tzw dekla prasy przytwierdzano zwilżony arkusz papieni lub pergaminu. Papier unieruchamiano szpilkami, które pozostawiały na papierze punktory, których wzór był charakterystyczny dla danego war sztatu.

•    zasada „typograficznego krwioobiegu" - po wydrukowaniu strony In folio skład rozbierano, czcionki myto z farby mocnym ługiem i rozdzielano do przegródek w kaszcie. Do pracy wystarczył więc zapas czcionek na złożenie kilku stron.

Na prasę drukarską składała się drewniana konstrukcja, w której pionowo, w masywnym dwuczęściowym stelażu połączonym na górze poprzeczną belką (koroną), była umieszczona śruba poruszana dźwignią (tzw. drągiem). Dźwignia opuszczała tłoczący drewniany blat(tygicl).

Pod spodem znajdowała się podstawa, a na niej ruchomy wózek. Na wózku poruszanym korbą można było wprowadzać pod tłok formę dmkową zaczernioną farbą. Była ona nakryta przypiętym do ramy dekla arkuszem papieni. Poprzez mocne pociągnięcie drąga odbijano tekst z przygotowanego składu

Technika druku c.d.:

•    Arkusz papieni In folio odbijano 4 dni. Przy formacie In ąuarto stron było osiem, można je było jednak drukować po dwie na raz.

•    Zadrukowane, wysuszone i wygładzone arkusze układano w składki Składki nazywano w zależności od liczby arkuszy. Kwatemion - 4 arkusze(8 kart folio), kwintemion 5 arkuszy.

•    Nie drukowano sygnatur składek, numeracji kart ani stron. Dzieło było oprawiane i dekorowane poza drukarnią, na zlecenie nabywcy.

•    tabu la rubricarum - instrukcja dla rubrykatorów dodających nagłówki i inicjały, dodawana do książek.

Teksty potwierdzające, że to Gutenberg odpowiada za ulepszenie druku:

Teksty świadczące na rzecz Gutenberga to min.:

—    Ortographia paryski druk Gasparino Barzizziego

—    Chronica summarum pontificum imperatorumąue - o Gutenbergu i Fuście pisze też Riccobaldus Ferraiinsis.

-    pieśń Hansa Folza z Wormacji mówi o Gutenbergu jako wynalazcy druku.

-    W wielu źródłach, obok Gutenberga, jako wynalazcy, lub osoby pomocne w doskonaleniu druku podawani są Fust oraz Schoffer.