93727

mężczyzna, ani samotna kobieta nie mogą być idealni - jedynie razem; Kostka wyżej ceni ostrożność kobiet niż porywczość mężczyzn

kolejny argument Bojanowskiego - grzech śmiertelny ściągnęła na ludzkość kobieta; Kostka wspomina wszystkie święte, męczennice i wymienia je konkretnie, kiedy Bojanowski zarzuca mu, że nie ma ich wielu; kiedy Lubelski prosi, Kostka opowiada historię królowej, żony króla żydowskiego Alexandra, która po śmierci męża potrafiła obłaskawić morderców męża do tego stopnia, że puścili wolno ją i jej dzieci, a Alexandrowi wyprawili wielki pogrzeb

następnie Kostka wspomina Epicliaris, zwaną też Leoną, która nigdy nie wydała swoich przyjaciół i której w związku z tym poświęcono pomnik złotej lwicy bez języka kolejna historia Kostki opowiada o tajemniczej kobiecie „z miasta Massyliej”, która zdecydowała się na samobójstwo poprzez wypicie trucizny, ponieważ była w najlepszym momencie życia i nie chciała później żyć nieszczęśliwie

następnie zostaje przytoczona opowieść o Kammie, żonie Sinata, którego zabił zakochany w niej i bardziej zamożny Sinorix; przyjaciele namawiali ją na jak najszybsze zamążpójście z mordercą męża, jako argument podając korzyści płynące z małżeństwa z mężczyzną z wyższego stanu; Kamma zgodziła się w końcu - typowym obrządkiem podczas ślubu było wypicie przez młodą parę wina z jednego pucharu; Kamma zatruła wino, które oboje wypili, by nie musieć żyć z niechcianym mężczyzną; Bojanowski twierdzi, że takich kobiet już dawno nie ma

Kostka przypomina niedawno usłyszaną historię o Tomazo i jego żonie Argentinie; mężczyznę porwano i przetrzymywano w więzieniu, kobieta zaczęła już go opłakiwać, kiedy ich syn zdobył się na to, by odbić ojca; kiedy mu się to udało, napisał do matki, a ta zmarła z tak niespodziewanej radości po wyniszczającej żałobie

Bojanowski stwierdził, że kobiety ewidentnie mają skłonność do przesady; zauważa, że śmierć Argentiny zamieniła szczęście ze znalezienia męża w rozpacz po jej śmierci kiedy Kostka przytacza przykład Spartanek, które, jeżeli ich synowie nie byli dość mężni, potrafiły same wymierzać im dotkliwe kary, Bojanowski stwierdza, że te czasy są tak odległe, że trudno jest wierzyć w pochodzące stamtąd przekazy

Bojanowski mówi, że rozpustność i brak wstrzemięźliwości u kobiet ma zdecydowanie gorsze skutki, niż u mężczyzn, jednak i Kostka i Bojanowski zgadzają się w tym, że mężczyzna powinien bronić honoru swojej małżonki

Myszkowski zauważa, że Bojanowski bezwiednie dodał kobietom cnót - stwierdził, że kobietom łatwiej jest dopuścić się grzechu (co wynika z ich natury), więc Myszkowski zauważa, że są tym bardziej godne pochwały, kiedy powstrzymują się od złego Myszkowski porównuje wspomnianą przez Bojanowskiego powściągliwość Aleksandra Wielkiego, do powściągliwości kobiety, która wolała zginąć niż przyznać się do miłości Kryski wspomina historię, którą usłyszał kiedy był w Rzymie - sługa, zakochany w swojej pani, przekonywał ją do siebie, a kiedy ta odrzuciła jego zaloty, chcąc pozostać czystą, zamordował ją; Bojanowski stwierdza, że takie zachowanie u kobiet jest rzadkie Myszkowski mówi, że trudno jest się dziwić kobietom, które po dłuższym czasie ulegają swoim zalotnikom, którzy są dla nich dobrzy i zabiegają o nie; zauważa też, że bez kobiet, które często stanowiły inspirację twórców, nie byłoby aż tylu dzieł; przypomina też przykład Troi, twierdząc, że tylu młodzieńców mogło jej bronić tak długo właśnie przez miłość Lubelski, chcąc zakończyć temat, mówi, że stworzony właśnie obraz dworskiej pani jest już wystarczająco idealny, dlatego też chciałaby przejść do kwestii miłości u dworzanina, „bo nie miłować Dworzaninowi (jako to każdy z w. m. zna) żadną miara nie przystoi” Myszkowski mówi, że by być kochanym, należy kochać samemu; Dersniak dodaje, że miłość powinna być bezwarunkowa

Myszkowski zaczyna mówić o tym, jak powinno się opowiadać czy pisać o miłości;