93745

mężczyzna osiągnąć może sam, bez kobiety u boku. Bez obecności żony - żony

wyidealizowanej, wszystko to nic nie znaczy; „Mąż próżno robi”.

2.    Kolejna zwrotka mówi o żonie jako o koronie na głowie męża - mąż jest więc siłą

sprawczą, „głową rodziny”, żona stanowi ukoronowanie szczęśliwego życia.

Odpowiednia kobieta jest podporą domu, jego filarem.

3.    Kolejne dwie zwrotki prezentują cechy idealnej żony - dba o męża, chroni go przed

kłopotami, pociesza w potrzebie, rodzi dzieci podobne ojcu („dziedziców”).

4.    Ostatnia zwrotka jest jednak pełna goryczy. Szczęśliwy, kogo Bóg obdarzy takim

związkiem, jednak niewłaściwa kobieta potrafi przysporzyć życiu jedynie trosk. -> Analogicznie do dwóch pierwszych zwrotek, gdzie brak właściwej osoby odbiera wszystkiemu znaczenie, obecność nieodpowiedniej kobiety również „Odejmie wszystko”.

PIEŚŃ XI

1.    Pieśń ta ma charakter refleksyjno-filozoficzny, już w pierwszej zwrotce odnaleźć można odwołanie do stoicyzmu: „Stateczny umysł pamiętaj zachować,/ Jeśli cię pocznie nieszczęście frasować” - poeta nakazuje człowiekowi zachować spokój wobec zmienności losu. Cnota jest drogą do odnalezienia wewnętrznej równowagi. Filozofii tej wiemy był sam Kochanowski.

2.    Odnaleźć można w niej też echa filozofii epikurejskiej - „Póki wiek służy, a śmierć nie przyspieje” -> CARPE DI EM. Przypomina, że człowiek, jako istota śmiertelna, powinien korzystać z życia, w którym jest już wystarczająco dużo

trosk - ludzie powinni więc się weselić. Chwali dobrą zabawę - wino i przyjaciół.

3.    Połączenie stoicyzmu i epikureizmu - zasada złotego środka.

4.    Przypomina o ulotności życia, wszystko się kiedyś skończy, a to, co po nas

zostanie, otrzymają w spadku nasi potomkowie.

5.    Ostatnia zwrotka mówi o tym, że wobec śmierci każdy człowiek jest równy, nie

ma różnicy między panem a niewolnikiem. Każdy kiedyś umrze (każdy wsiądzie

do łodzi Cliarona). Trzeba więc korzystać z życia, cieszyć się każdą jego chwilą.

6.    Podmiot liryczny zwraca się do czytelnika słowami takimi jak „człowiecze

cnotliwy”, „wygnańcze”, używa też osobowych form czasownika (2 osoba liczby

pojedynczej) -> zwraca się bezpośrednio do odbiorcy.

7.    Poeta doctus - nauczyciel, filozof, mędrzec, udziela odbiorcy rad (doświadczenie,

mądrość)

PIEŚŃ XII