94317

—    montażem wymuszonym, gdy poszczególne elementy ustawia się w miejscu wbudowania za pomocą specjalnych występów, trzpieni, śmb itp., zwanych stabilizatorami.

Roboty montażowe w skali całej konstrukcji obiektu można prowadzić następującymi metodami:

—    narastania, tj. kolejnego ustawiania jednych elementów (lub ich zespołów) na drugich i łączenia ich.

—    podbudowania, co ma miejsce, gdy zmontowana część konstrukcji jest podnoszona z jednoczesnym podstawianiem i przyłączaniem od spodu jej kolejnych segmentów, scalonych uprzednio w innym miejscu,

—    podnoszenia pionowego części lub całej konstrukcji zmontowanej (scalonej) na poziomie terenu lub w pobliżu miejsca montażu głównego,

—    nasuwania, gdy po wstępnym zmontowaniu konstrukcji (lub jej części), w dogodnym do tego miejscu, nasuwa się ją w całości na fundamenty,

—    obrotu, gdy po wstępnym zmontowaniu konstrukcji w pozycji poziomej doprowadza się ją do pozycji pionowej, stosując obrót wokół punktu podparcia na fundamencie.

—    montażu na rusztowaniach, gdy poszczególne elementy lub części montowanej konstrukcji przed ich ostatecznym zamocowaniem opiera się na uprzednio przygotowanym rusztowaniu ciągłym.

—    wspornikową, występującą w przypadku, gdy poszczególne elementy montowanej konstrukcji łączy się kolejno w taki sposób, że powstają sztywne układy wspornikowe będące w stanie przenieść własny ciężar i ciężar montującej je maszyny.

Ze względu na organizację montażu konstrukcji budowlanych rozróżnia się następujące metody:

—    rozdzielczą, która polega na kolejnym ustawianiu wszystkich elementów' jednego typu danej konstrukcji (np. wszystkich slupów, belek podwalinowych itp ),

—    kompleksową, polegającą na kolejnym ustawianiu wszystkich (różnych) elementów' znajdujących się w kolejnych przekrojach poprzecznych montowanego obiektu; w metodzie tej niezbędne są złącza mające możliwość przenoszenia charakterystycznych dla nich obciążeń bezpośrednio po wykonaniu.