95077

-    federacyjna - zwolennicy dążyli/dążą do utworzenia w Europie federacji państw (‘państwa związkowego’), wyposażonej w ponadnarodowe organy władcza, które miałyby większość uprawnień państw członkowskich. Federalny charakter miały również różnorodne koncepcje tworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Zdeklarowanymi zwolennikami tej koncepcji byli Alterio Spineli i (jeden z projektantów UE), Denis de Rogemont, Joschka Fischer (Minister Spraw Zagranicznych Niemiec w latach 1998-2005).

-    funkcjonalna (neofunkcjonalna) - pośrednia między konfederacyjna i federacyjna, opowiadają się za stopniowymi działaniami integracyjnymi, ale dostosowane do warunków zewnętrznych. Zalecają oni rozpoczynanie działań integracyjnych od spraw łatwiejszych, powoli przechodząc do bardziej skomplikowanych Zwracają uwagę na współpracę ekonomiczną jako tą najłatwiejszą. Zwolennicy tej koncepcji - Ernest B. Haas. Leon Lindberg, Karl Deutsch.

Od początku integracji przeplatały się działania ekonomiczne, które prowadzą zawsze do powstania tzw. Nowego faktu geopolitycznego - powstanie nowego obszaru gospodarczego i zw. z nim nowego porządku prawnego.

UE łączy elementy koncepcji konfederacyjnej i federacyjnej.

el. konfederacyjne - powstanie i działalność Rady Europy, funkcjonowanie Radu Europejskiej, zasadnicze decyzje Rady UE. ODRĘBNE KONSTYTUCJE I ORGANY WŁADZY POSZCZEGÓLNYCH PAŃSTW CZŁONKOWSKICH, narodowy charakter armii i policji, podległość narodowa służb specjalnych.

El federacyjne - ponadnarodowe instytucje UE (Parlament i Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny. Trybunał Sprawiedliwości), wspólne polityki Unii np. rolna, wspólne regulacje prawne, waluta, symbolika UE, obywatelstwo Unii. znoszone bariery graniczne między poszczególnymi państwami UE.

Współczesna UE twoizyła się „krok po kroku” w drodze stopniowych działań (stopniowe zacieśnianie się więzi - ‘spili oyer¹). Zdominowały są więc koncepcje funkcjonalne . Zacieśnianie więzi w jednej sferce, powoduje współdziałanie w kolejnej. Uprawnienia państw narodowych były stopniowo przekazywane strukturom ponadnarodowym, co rozszerzało zakres ich uprawnień. Rozwinął się system regularnych spotkań szefów państw i rządów, zwoływano kolejne konferencje, przy bywało członków, zacieśniano między nimi więzy, a nawet doszło do wypracowania wspólnego Traktatu Konstytucyjnego. Obejmowanie procesami integracyjnymi na nowych płaszczyznach zwiększa rolę wspólnych instynicji oraz wspólnotowych funkcjonariuszy (parlamentarzyści, sędziowie, finansiści itp.). Wraz z tym następuje też ‘europeizacja’ narodowych podmiotów i instytucji. Państwa członkowskie zacieśniają współpracę dwustronną i wielostronną w zakresie zwalczania problemów tj. nielegalna imigracja czy przeciwdziałania terroryzmowi.

UE coraz wyraźniej łączy uprawnienia ponadnarodowe z działaniami koordynacyjnymi o charakterze międzypaństwowym i wspólnie wypracowuje sposoby kompromisowego rozwiązywania sprzeczności rozwojowych

UE cechuje także system wspólnych wartości, przez co kształmje się wspólny system więzi wspólnotowych.

Procesy integracji ułatwiają niwelowanie podziałów między państwami, stereotypów sąsiedzkich, stopniowo ogranicza różnice w poziomie rozwoju państw, rozbieżności interesów itp.

W niektórych przedsięwzięciach unia realizuje zasady ściślejszej współpracy, które angażują tylko część państw członkowskich. Dotyczy np. przyjęcia wspólnej waluty; oraz wspólnych projektów np. Concorde, Eureka.

Schemat wolnego handlu

Unia celna