95209

wzmocnionej strategii przedakcesyjnej był unijny program "Partnerstwo dla Członkostwa", zawierający priorytetową listę dostosowań krótko- i średniookresowych, corocznie aktualizowanych oraz ramy wsparcia finansowego w ich wdrażaniu

W "Partnerstwie dla Członkostwa 2002-2003”, przyjętym podczas szczytu UE w Laeken (grudzień

2001    r.), oprócz dotychczasowych instrumentów przewidziano następne, tj.: przedakcesyjną procedurę nadzoru fiskalnego (zastąpiła ocenę średniookresowych priorytetów polityki gospodarczej), plany rozwoju obszarów wiejskich oraz narodową strategię zatrudnienia.

Zadania wynikające z "Partnerstwa dla Członkostwa” Rząd RP realizował w oparciu o Narodowy Program Przygotowania do Członkostwa Polski w UE (NPPC), przyjęty przez Radę Ministrów w czerwcu 1998 r. Program obejmował działania przewidziane na lata 1998-2002 i dotyczył najważniejszych elementów polityki integracyjnej Polski, w tym związanych z włączeniem do Jednolitego Rynku UE. NPPC traktowany był jako dokument otwarty, podlegający corocznym uzupełnieniom. Od 2000 roku struktura dokumentu odzwierciedlała zadania programowe zgodnie z obszarami prawa wspólnotowego wyodrębnionymi dla celów negocjacji akcesyjnych.

Część handlowa Układu Europejskiego weszła w życie jako Umowa przejściowa w 1992 r., a całość Układu - w 1994 roku. Podczas szczytu UE w Berlinie w marcu 1999 r. przyjęte zostały ramy czasowe i warunki budżetowe w sprawie rozszerzenia Unii o pierwszą grupę państw kandydujących. Nowa perspektywa finansowa zakładała gotowość Unii do przyjęcia nowych członków od 2002 r.

Oceny wypełniania kryteriów kopenhaskich dokonywała corocznie Komisja Europejska w tzw. Raportach Okresowych, w ubiegłoroczny Raporcie Okresowy z październiku 2002 r. KE określiła, które kraje spełniają kryteria członkostwa i tym samym znajdą się w pierwszej grupie państw przystępujących do Unii.

Polska rozpoczęła negocjacje akcesyjne 31 marca 1998 r. wraz z czterema innymi krajami z Europy Środkowej i Wschodniej (tj. Czechami, Estonią, Słowenią. Węgrami) i Cyprem. W grudniu 1999 r. zakończona została procedura składania stanowisk negocjacyjnych. Rada Europejska w Helsinkach w grudniu 1999 r. wytyczyła „mapę drogową negocjacji” (Road map), zawierającą harmonogram zakładający ich zakończenie w roku 2002. Jednocześnie podjęta została decyzja o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z kolejnymi sześcioma państwami kandydującymi, tj. Bułgarią. Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją i Rumunią (tzw. Grupa Helsińska).

Rozwiązania instytucjonalne przygotowujące UE do rozszerzenia zostały określone w Traktacie z Nicei, który został przyjęty w trakcie szczytu UE w Nicei w 2000 roku, a wszedł w życie 1 lutego 2003 r. po ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie. Dalszych zmian instymcji dokona Konferencja Międzyrządowa, której zakończenie zaplanowano na 2004 rok.

W celu przyspieszenia dostosowania w zakresie przyjmowania i implementacji acquis communautaire Sejm RP zdecydował o przyjęciu szybkiej ścieżki legislacyjnej dla ustaw związanych z integracją.

15 listopada 2001 r. przyjęto Europejską Strategię Rządu RP. w której potwierdzono determinację do zakończenia rokowań z Unią Europejską w 2002 r. i uzyskania członkostwa w 2004 r. Realizacja założeń kolejnych Strategii Rządu RP (przyjętych na okres prezydencji hiszpańskiej i duńskiej wUE) doprowadziła do zakończenia negocjacji akcesyjnych z UE na szczycie w Kopenhadze, 13 grudnia

2002    r.

Traktat Akcesyjny, określający warunki przystąpienia Polski (i pozostałych krajów przystępujących do UE) został podpisany 16 kwietnia 2003 r. w Atenach. Następnie, zarówno w państwach