95307

Stało się to pierwszym krokiem na drodze łamania postanowień poczdamskich dotyczących przyszłości Niemiec. Funkcję stolicy Bizonii powierzono Frankfurtowi nad Menem. W Bizonii swobodnie rozwijało się odtąd życie polityczne skupione wokół Zjednoczenia Gireeścijańskiej Demokracji i Stronnictwa Socjaldemokratycznego.

W marcu 1948 roku zawiesiła działalność Sojusznicza Rada Kontroli. Stało się to na skutek wyłączenia się z jej prac delegata ZSRR (co z kolei, było następstwem zwołania w Londynie przez mocarstwa zachodiue konferencji dotyczącej Niemiec, na którą przedstawicieli ZSRR nie zaproszono). Uczestnicy konferencji londyńskiej postanowili opracować jednolitą konstytucję dla wszystkicłi trzeci) zachodnich stref okupacyjnych oraz przeprowadzić reformę walutową Następstwem tych postanowień było pogorszenie się stosunków z ZSRR Wprowadzenie w zachodnich strefach Niemiec i zachodnich sektorach Berlina nowej marki doprowadziło do podziahi organizmu gospodarczego Niemiec na dwa odrębne obszary. W odpowiedzi ZSRR wprowadził blokadę Berlina Zachodniego. W ten sposób ZSRR chciał zmusić mocarstwa zachodnie do powrotu do polityki poczdamskiej. Na blokadę Berliną Alianci zareagowali umchomieniem tzw. „mostów powietrznych"

(zachodnie sektory miasta drogą powietrzną zaopatrywano w żywność, węgiel i inne surowce), a Francja zgodziła się na przyłączenie swojej strefy okupacyjnej do Bizonii i na utworzenie w ten sposób ..Trizonii”).

Od tego momentu polityka mocarstw zachodnich systematycznie zmierzała do odbudowy potencjału gospodarczego swoich stref okupacyjnych, a także do pozyskania poparcia imperialistycznych kół niemieckich.

1 lipca 1948 roku gubernatorzy wszystkicłi trzech stref zachodnich podpisali tzw. Dokumenty Frankfurckie, pozwalające na zwołanie Zgromadzenia Konstytucyjnego Niemiec. 1 września 1948 roku w Bonn odbyło się pierwsze posiedzenie Rady Parlamentarnej, która 8 maja następnego roku uchwaliła konstytucję nowego państwa - Republiki Federalnej Niemiec (RFN). Stolicą państwa zostało Bonn, pierwszym prezydentem -Theodor Heuss. a kanclerzem - Konrad Adenauer.

Tymczasem w strefie okupacji radzieckiej z inicjatywy komunistycznej Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności i pod egidą ZSRR utworzono Kongres Ludowy, który 7 października 1949 roku powołał do życia Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD). Pierwszym jej prezydentem został WiDielm Pieck. Premierem -Otto Grotewolil.

W ten sposób dokonał się podział Niemiec na dwa odrębne państwa - RFN i NRD. Z początkiem lat pięćdziesiątych Europa miała więc już do czynienia z dwoma suwerennymi państwami o zupełnie odmiennych systemach politycznych, gospodarczy cii, ideologicznych, społecznych, i - w dodatku - należących do wrogich bloków militarnych. Przez ponad czterdzieści kolejnych lat rozwój tych państw przebiegał odrębnie i w odmiennych kierunkach.

Republika Federalna Niemiec od początku formowała się jako państwo „zachodnie”, dążące do pełnej integracji z Europą Zachodnią. Proces jej rozwoju przyspieszały: reforma walutowa, gospodarcza pomoc Zachodu (w ramach tzw. „planu Marshalla"), gospodarka tynkowa i demokracja parlamentarna.

W latach „zimnej wojny" mocarstwa zachodnie zaczęły stopniowo włączać RFN do swojego systemu politycznego i gospodarczego. W roku 1949 RFN została przyjęta do Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej, dwa lata później do Rady Europy i Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, a w roku 1954 -do NATO i Unii Zachodnioeuropejskiej. Wkrótce też zaczęła budować własne siły zbrojne i nawiązała stosunki dyplomatyczne z ZSRR Aż do początku lat siedemdziesiątych nie uznawała jednak istnienia NRD i granicy z Polską na Odrze i Nysie Łużyckiej