97421

konsumpcyjny robotników i wzrost zatrudnienia w gałęziach produkcji artykułów spożywczych. Wg M.K. najbardziej racjonalną formą polityki nakręcania koniunktury jest inflacyjne finansowanie robót publicznych. Uważa przy tym, że metody tej nie można utożsamiać z inflacją, nie wszystkie środki wydane na roboty publiczne pozostają w obiegu. W procesie nakręcania koniunktury istotną rolę odgrywają źródła finansowania a nie rodzaj wykonywanych inwestycji. Wg M.K. inwestycje publiczne sfinansowane dodatkową siłą nabywczą stanowią właściwy sposób ożywienia koniunktury podważa także pogląd, że wysokie ceny przyspieszają poprawę koniunktury. Podkreśla, że: inwestycje wpływają na poprawę koniunktury tylko w czasie ich wykonywania, otwierając wentyl, przez który dostaje się do gospodarstwa społecznego dodatkowa siła nabywcza. Natomiast produkcyjny charakter tych inwestycji stanowi przyczynę zahamowania, a wreszcie i załamania ożywienia. Przyjęcie przez M. Kaleckiego wzajemnej zależności między rentownością a inwestycjami pozwoliło mu na przedstawienie cyklu koniunkturalnego w kategoriach dochodu narodowego. M.K. podważa pogląd, że wzrost konsumpcji kapitalistów oznacza spadek oszczędności. Występuje przeciwko poglądom, że: obniżka płac przyspiesza wyjście z kryzysu, przeciwnie uważa on, że: spadek płac spowodowałby spadek cen i w ten sposób to, co przedsiębiorcy zyskaliby na płacach, utraciliby na cenach.

2. Jan Stanisław Lewiński (1885-1930)

Profesor ekonomii politycznej. Ekonomię teoretyczną rozwijał w szkole Głównej Handlowej w 1922 r. Dedukcję i indukcję uważał za metody, które muszą się wzajemnie uzupełniać, jego zdaniem prawa ekonomiczne wykryte za pomocą dedukcji i abstrakcyjnych założeń homo oeconomicus i wolnej konkurencji należy za pomocą wolnej konkurencji skorygować tzn. uwzględnić wcześniej odrzucone zjawiska przypadkowe. Za twórców nauki ekonomii politycznej uważał: Adama