97524

Także istotnym czynnikiem powstania UW byta zmiana sposobu kierowania przez ZSRR armiami krajów satelickich. Zamiast wszechobecnych doradców, zdecydowano się na stworzenie formalnej struktury nadzorującej wojska sygnatariuszy być może dlatego dowódcami Układu byli Rosjanie. UW stanowił wygodne narzędzie ingerowania w wewnętrzne sprawy krajów członkowskich.

Wśród najważniejszych artykułów UW można wymienić art.3 nakładający na sygnatariuszy obowiązek konsultacji we wszystkich ważniejszych sprawach międzynarodowych, natomiast art4. stwierdzał "że każde państwo-strona UW w przypadku napaści zbrojnej w Europie na jedno lub kilka państw stron Układu (...) udzieli państwu lub państwom natychmiastowej pomocy włączając zastosowanie siły zbrojnej". Udziału w koalicjach i sojuszach sprzecznych z tym Układem zabraniał art.7. Albania jako jedyna z państw członkowskich nie uczestniczyła w pracach żadnego z organów Układu, a w 1968 oficjalnie wypowiedziała umowę. Najwyższym organem Układu był Doradczy Komitet Polityczny, w skład którego wchodzili przedstawiciele wszystkich państw członkowskich, z reguły funkcja ta była powierzana I sekretarzom partii komunistycznych, ministrom spraw zagranicznych czy resortu obrony. Każde państwo posiadało 1 głos, a wszystkie podejmowane decyzje były jednomyślne. Komitet rozstrzygał wszystkie węzłowe problemy powstające w związku z realizacją zadań Układu. Mógł on powoływać inne organy pomocnicze. Realizacją postanowień Doradczego Komitetu Politycznego zajmował się organ wykonawczy Układu tj. Zjednoczone Dowództwo Sił Zbrojnych. W jego skład wchodziły: Naczelny Dowódca Zjednoczonych Sił Zbrojnych jego zastępcy oraz Sztab Zjednoczonych Sił Zbrojnych. Naczelny Dowódca był mianowany przez wszystkie państwa członkowskie. Przez cały okres istnienia Układu dowodzili nim Rosyjscy marszałkowie byli to: Iwan Koniew (1955-1960), Andriej Greczko (1960-1967), Iwan Jakubowski (1967-1976), Wiktor Kulikow (1976-1989), Piotr Łaszyn (1989-1991).

Zastępcami Naczelnego Dowódcy są ministrowie lub wiceministrowie obrony stron Układu. Sprawują oni jednocześnie dowództwo nad siłami zbrojnymi każdego z państw członkowskich stanowiących część składową Zjednoczonych Sił Zbrojnych. W skład Sztabu wchodzili stali przedstawiciele sztabów generalnych państw członkowskich , zaś jego szefem był gen. armii ZSRR S. Sztemienko. Do zadań Zjednoczonego Dowództwa należała realizacja bezpośredniej koordynacji i posunięć o charakterze wojskowym członków układu oraz przygotowanie ich do skutecznej obrony w wypadku napaści zbrojnej. W1956 na naradzie Komitetu w Pradze został utworzony pomocniczy organ Układu: Stała Komisja , której głównym zdaniem było opracowanie zaleceń dotyczących problemów polityki zagranicznej stron Układu. Na