99071

-    ARBITRALNOŚĆ. Znaki językowe nie są ikonicznymi odwzorowaniami swoich denotatów (odpowiedników pozajęzykowych), inaczej: związek między formą znaku językowego a jego denotatem nie polega na podobieństwie fizycznym, tylko jest arbitralny. Przykład: nie ma żadnej fizycznej odpowiedniości między fomtą stół a jakimkolwiek z przedmiotów przez nią oznaczanych. Pewnego rodzaju wyjątkiem są tzw. wyrazy dżwiękonaśladowcze, np kukułka

-    SEMANTYCZNOŚĆ. W każdym języku istnieje związek między niektórymi wyrażeniami tego języka a rzeczywistością pozajęzykową. Zależność: FORMA JĘZYKOWA -ODPOWIEDNIK POZAJĘZYKOWY nazywana jest OZNACZANIEM, ODNOŚNOŚCIĄ, DENOTACJĄ i jej istnieje stanowi o semantyczności danego systemu. Tę cechę posiadają wszystkie systemy znaków (a więc nie tylko języki).

symptomy - systemy oznak, nie są celowo nadawane przez nadawcę w przeciwieństwie do sygnałów, które mają charakter celowy. Symptomy nie są semantyczne.

-    DWUKLASOWOŚĆ (DUALNOŚĆ). W każdym języku można wyróżnić system CENEMÓW (elementów nie niosących żadnego znaczenia) oraz system PLEREMÓW (elementów posiadających znaczenie). System pleremów jest nadrzędny wobec systemu cenemów, gdyż jedyną funkcja cenemów jest budowa pleremów

System cenemów w języku może być utożsamiany z systemem dźwiękowym tego języka (lub z systemem cech, np. akustycznych, artykulacyjnych). natomiast system minimalnych pleremów można utożsamiać z systemem morfologicznym tego języka Systemem znakowym składającym się tylko z pleremów są np. system znaków drogowych, kody żeglarskie.

Dwuklasowość systemu języka została zdefiniowana przez K. Bulilera jako cecha języka polegająca na zawieraniu się w nim dwóch klas znaków, a mianowicie wyrazów (klasa 1), czyli słownika, i zdań (klasa II) budowanych według określonych prawideł z wyrazów, czyli wg gramatyki. Właściwość ta pozwala mówiącym fonnulować takie treści, jakich nie są w stanie wyr azić znaki klasy I.

Podwójna artykulacja języka - pojęcie to wprowadził do językoznawstwa A. Martinet Cecha ta polega na tym, iż każde wypowiedzenie rozkłada się na mniejsze elementy w dwu poziomach. W poziomie pierwszym (tzw pierwszej artykulacji) dzieli się na elementy posiadające znaczenie, np. grupy wyrazowe, wyrazy, morfemy, a dopiero w drugun poziomie (w tzw. drugiej artykulacji) wyodrębnia się elementy, które same nie wyrażają żadnego znaczenia, a których jedyną funkcją jest to, że z nich tworzy się jednostki pieiwszej artykulacji. Jednostki pierwszej artykulacji to monemy. a drogiej - fonemy.

-    DYSKRETNOŚĆ. Znaki złożone są kombinacjami (najczęściej liniowymi ciągami) znaków' prostych. W konsekwencji istnieją minimalne elementy znaczące, nie składające się już z żadnych innych elementów znaczących W każdej wypowiedzi można wyróżnić np syntagmy 'grupy składniowe', wyrazy i morfy. Istotną cechą tej hierarcliii jest to, iż nie można jej dzielić w nieskończoność na coraz drobniejsze części.

Są systemy znakowe nie będące językami i posiadające cechę dyskretności, np sztuczne języki logiki i maszyn matematycznych, tzw język genetyczny