99959

górotworu, która będzie spełniać rolę stabilnego układu nośnego (iys. 10.9). Dopiero za tym układem może postępować proces degradacji i odprężenia górotworu.

Wśród zabiegów umożliwiających stabilizację górotworu stosuje się między innymi:

•    nakładanie warstwy torkretu lub betonu narzutowego,

•    kotwienie górotworu lub podwieszanie siatki ochronnej,

•    ustawienie łuków obudowy stalowej z ewentualną, okładziną wspartą na lukach,

■ tworzenie lekkich łupin osłonowych wraz z imekcyjnym zeskalaniem górotworu w ich sąsiedztwie.

Zadaniem tych zabiegów jest eliminacja lokalnej utraty zwartości, ciągłości    górotworu,    jego    obwałów.

Redystrybucja sił wewnętrznych w lokalnie naruszonej, spękanej, ale nie odspojo-nej masie może doprowadzić do uformowania się globalnego układu nośnego zdolnego wyeliminować ogólną utratę stabilności górotworu, jego zawał. Bieżące obserwacje i pomiary zachodzących procesów i właściwa ich interpretacja służą do stwierdzenia czy zabiegi są skuteczne lub w jaki sposób należy je zmodyfikować, aby osiągnąć końcowy cel - stabilizację układu nośnego ogólnie znanego jako obudowa-górotwór. Modyfikacja poszczególnych zabiegów - to możliwości ich łączenia, np. nakładanie siatki i torkretowanie, kotwienie i torkretowanie, ustawianie łuków i wykonywanie narzutu betonowego itd Wyboru wstępnych zabiegów dokonuje się na podstawie geologicznego i geotechnicznego rozpoznania górotworu, jego klasyfikacji z różnych punktów widzenia, a szczególnie z punktu stateczności stropu po jego odsłonięciu. Jeśli w górotworze pojawiają się nieznaczne nowe spękania bądź rozwierają istniejące, to wystarczy nałożenie torkretu. Jeżeli oprócz spękań obserwujemy wyraźne pnermeszcze-nie, osiadanie stropu, musimy zastosować obudowę kotwiową. Gdy po odsłonięciu stropu pojawiają się obwały, za