1352738236

Felieton jest liryzmem politycznym

i

W dziedzinie natury pojaw ten pasożytnym roślinom odpowiada, wedle ich stanowiska do życia

użycia, które się powyżej określiło.

W dziedzinie rzeźby jest to ornamentacja

W architekturze: arabeska

W malarstwie: tło i chiaro-scuro

W muzyce: scherzo...

W tragedii albo dramacie: chór, później śmieszek, i ta tryw i alno -filo z oficzna postać, której to

Calderon zwykł używać

W formie ogólnej sztuk jest to ilustracja, która dlatego współcześnie z rozwijaniem się felietonowej literatury zakwitnął a.

Pod tymi warunkami należałoby się na felietony zapatrywać i na sposób użycia prawdy w nich,

74

choćby nawet w pokrewnych ilustracjach albo i o samym mówiły felietonie. “

Norwid dotknął w swej definicji bardzo ważnej cechy felietonu - jego pasożytowania na innych tekstach. Tą cechę przytaczano później jako jedną z podstawowych cech tego gatunku.

W ciągu XIX wieku pojawiały się rozmaite refleksje na temat felietonu, pochodzące najczęściej od samotnych felietonistów. Felietonista Stanisław Egbert Koźmian w Dziennikarstwie wyrażił swój

pogląd na status felietonu w następujący sposób: „Coraz też więcej szkodzi sporom politycznym partyzantka felietonowa i zajątrzając je zohydza. Felieton więc, jeśli chce spełnić właściwe sobie powołanie, powinien być zawsze w jawnym związku, w najdobitniejszej zgodzie, w neprzerwanej zażyłości z olimpijskim sądem, który u góiy ogłasza [...]. Wolno mu jest używać odmiennego, a sobie tylko właściwego sposobu, uciekać się do powieściowej formy, bujać po niezmierzonych

74 Stasiński R: Poetyka i pragmatyka felietonu. Wrocław 1982, str. 5—17

29