1352738240

W połączeniu z tym trzeba wymienić, że felieton jest gatunkiem pasożytniczym. Felieton przedstawia wypowiedź niesamodzielną, która pasożytuje na cudzych problemach lub tekstach, i często stanowi komentarz czy ocenę do nich. Jest on właśnie repliką na jelcieś zjawisko.

Następną cechą charakterystyczną dla felietonu jest według E. Chudzińskiego⁸⁸ jego hybrydyczność. Felieton stoi na pograniczu między gatunkiem publicystycznym i gatunkiem literackim/paraliterackim. E. Chudziński komentuje to w taki sposób: „hybrydyczność felietonu wynika między innymi z faktu, że gatunek ten cechuje stan chwiejnej równowagi zachodzący między publicystyczną dosłownością a literacką umownością, między jednoznaczną perswazyjnością

dziennikarstwa i wieloznacznością literatury

O przynależności tekstu do literatury decydują następujące wyznaczniki: fikcyjność, obrazowość oraz tzw. uporządkowanie naddane, przez które określano literackie środki wyrazu (środki depresyjne, emocjalne i estetyczne). Według tego, czy felietonista skupia swą uwagę na tematu lub na środkach wyrazu, felieton zbliża się bądź do publicystyki, bądź do literatury. Felieton zakłada się na faktach rzeczywistych, gatunek jednak dopuszcza możliwość istnienia fikcji. Fikcja ta jest trochę inna niż ta pojawiająca się w gatunkach typowo literackich. Według T. Kleina⁸⁹ jest to fikcja intelektualna, konwencjalnie zakładająca jakiś stan nieistniejący za istniejący i odwrotnie. Michał Szulczewski w pracy Publicystyka i współczesność upatruje funkcje fikcji felietonowej w tym, że „[...] ma służyć zagęszczeniu realiów, paradoksalnemu kondensowaniu rzeczywistości, stworzeniu realnym faktom takich punktów odniesienia, które choć same nieprawdziwe, lepiej

« 90

pomagają prawdę ukazywać

W odróżnieniu od innych gatunków dziennikarskich, felieton ma strukturę narracyjną. Narracja ma charakter personalny, przejawia się w niej osoba autora. To pozwala na pewien stopień autokreacji (narator często nie ujawnia się wprost, lecz w cudzej roli, korzystając przy tym z mistyfikacji) i na czasami skrajny subiektywizm. W przeciwieństwie do publicysty, felietonista nie musi udowodnić swoich poglądów i ocen. P. Stasiński⁹¹ rozumie subiektywność w felietonie jako

»projekcję do wewnątrz tekstu zasady nieojicjalności narzuconej przez kontekst środka przekazu. Uzewnętrzniona pragmatyka felietonu jest konstruowana i rozwija się wokół podmiotu tekstu “. Autor felietonu narzuca swoją podmiotowość. Prawie zawsze przejawia się jego postać w sposób

niektóre historyczne i teoretyczne aspekty gatunku In: Polonistyka 1983, nr. 4, str. 260—266.

Tam też

89    Klein T.: Felieton —

90    Tamteź

33