3124727079

cięciach na powierzchni gleby pozostaje więcej pozostałości pozrębowych (Liski et al., 2001). Większość badań europejskich wykazuje, że wraz z wydłużaniem okresu rotacji zwiększa się ilość węgla wiązanego przez gleby (Lasch et al., 2005). Jednak Liski et al. (2001) stwierdzili, że wydłużenie okresu rotacji w drzewostanach świerkowych Norwegii powodowało zmniejszanie się puli C w glebach mineralnych z powodu zmniejszenia się ilości pozostałości pozrębowych.

3.3.    Nawożenie i wapnowanie.

W Polsce, pomijając rekultywację terenów leśnych po klęskach ekologicznych oraz plantacje, zabiegi nawożenia i wapnowania gleb nie są stosowane. W niektórych rejonach świata nawożenie jest natomiast praktyką stosowaną powszechnie w intensywnie prowadzonych drzewostanach leśnych. W wielu przypadkach barierą ograniczającą produkcję biomasy jest niedobór azotu, w związku z czym wzrost zaopatrzenia drzewostanów w N może zwiększyć produkcję pierwotną netto, a tym samym zapasy C w glebie (Magill i Aber 2000; Resh et al. 2002).

Shan et al. (2001) śledząc wpływ nawożenia na gromadzenie węgla w glebie stwierdzili, że ilość zmagazynowanego SOC jest większa tam, gdzie na skutek nawożenia zwiększyła się biomasa podszytu, będącego źródłem opadu organicznego oraz przyczyną wzrostu biomasy korzeni drobnych w glebie.

Stosowanie nawozów organicznych takich jak komposty lub osady ściekowe jest kolejnym zabiegiem zwiększającym wiązanie węgla przez gleby leśne. Harrison et al. (1995) stwierdzili, że w glebie pod drzewostanem wzbogaconym poprzez nawożenie organiczne doszło do istotnego wzrostu zawartości C aż do głębokości 45 cm.

3.4.    Zalesianie, ponowne zalesianie oraz przebudowa drzewostanów.

Zalesianie bądź wtórne zalesianie oraz dobór odpowiednich gatunków to zabiegi mające również bardzo duże znaczenie dla zwiększania sekwestracji węgla. Zalesianie gruntów marginalnych oraz opuszczonych gruntów porolnych zwiększa zasoby SOC w glebie (Akala i Lal, 2001). Schauvlieghe i Lust (1999) badali bilans węgla w różnych systemach użytkowania ziemi. Zasoby węgla organicznego w badanych przez nich systemach wynosiły: 128 Mg/ha pod pastwiskiem, 173 Mg/ha pod drzewostanem w wieku 29 lat oraz 232 Mg/ha pod drzewostanem w wieku 69 lat. Im starszy był badany drzewostan tym większy był udział stabilnych form węgla glebowego. Johnston et al. (1996) stwierdzili, że średni przyrost zasobów SOC po zalesieniu zdegradowanych gleb mineralnych, będących wcześniej użytkami rolnymi, wynosił 0,8 Mg C na hektar na rok.

Jednym z najbardziej obiecujących rozwiązań promujących sekwestrację węgla w lasach jest przebudowa drzewostanów. Badania nad zdolnością gleb leśnych pod różnymi gatunkami drzew do magazynowania węgla są bardzo liczne (Hagen-Thom et al., 2004; Schiilp et al., 2008; Vesterdal et al., 2008; Vesterdal et al., 2012).

Średnia wielkość zasobów węgla w glebach leśnych Polski w zależności od gatunku panującego w drzewostanie jest bardzo zróżnicowana i waha się od 84 Mg/ha pod drzewostanami sosnowymi do 409 Mg/ha pod drzewostanami olszowymi (ryc. 7). Pamiętać

11