3784503780

ZAŁĄCZNIK Strona 17 z 42

Modyfikacja powierzchni cewników urologicznych

Infekcje układu moczowego są najczęstszymi infekcjami szpitalnymi, w liczbie do 40%. Znaczący procent tych infekcji wiąże się ze stosowaniem cewników moczowych. Cewniki te używane w 15% do 25%, w krótkoterminowej hospitalizacji, zwiększają predyspozycje do bakteriurii. Od 1% do 5% epizodów odcewnikowego bakteriom oczu jest przyczyną wtórnych infekcji krwi i poważnych komplikacji groźnych dla życia [Johnson JR, 2006]. Zdecydowana większość szpitalnych infekcji związanych z użyciem cewników powodowana jest przez gronkowce koagulazoujemne (drobnoustroje powszechnie obecne w środowisku i na skórze jako flora fizjologiczna) takie jak Staphylococcus epidermidis. Infekcje wywołane przez Staphylococcus aureus, Enterococcus i Escherichia coli są również powszechne i często związane ze wzrastającą odpornością w stosunku do antybiotyków. Stosunkowo mniejszy procent infekcji związanych ze stosowaniem cewników wywołują bakterie takie jak Pseudomonas aeruginosa i Klebsiella pneumoniae i grzyby, głównie Candida spp.

Dotychczas nie opracowano biomateriału, odpornego na zakażenia w warunkach „in vivo”. Celem ograniczenia zakażeń odcewnikowych zaleca się zachowanie szczególnej higieny podczas cewnikowania, stosowania aseptycznych technik i sterylnych narzędzi [Lo E. i wsp., 2008], Można również stosować systemową antybiotykoterapię, irygację pęcherza substancją przedwbakteryjną, cewniki impregnowane solami srebra lub substancją przeciwbakteryjną, oraz wymianę zakażonego cewnika. Opisane strategie nie przynoszą jednak oczekiwanych rezultatów, gdyż chronią pacjenta zbyt krótko.

Zagadnienie dotyczące otrzymywania i modyfikacji biomateriałów urologicznych jest tematem wielu prac badawczych. Aktualne kierunki badań związane z zabezpieczeniem biomateriału przed kolonizacją dotyczą modyfikacji powierzchni materiału. W tym obszarze można wyróżnić metody modyfikacji zewnętrznych atomów biomateriału oraz metody powłokowe, w których na biomateriał nanoszony jest film ochronny (przykładem jest cewnik pokryty silikonem celem zmniejszenia tarcia i przyczepności oraz cewnik pokryty hydrożelem). Metody mające na celu ochronę cewnika przed infekcją oparte są głównie na adsorpcji leku na powierzchni cewnika. W ten sposób wiązano różne substancje (pojedynczo lub ich kompozycje) o działaniu przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybicznym i zapobiegające inkrustacji np. srebro, tytan, cyprofloksacynę, trikiosan, chiorheksydynę, fiolet gencjanowy, flukonazol, amfoterycynę,