3784504202

współpracy na obydwu obszarach stanowiła prokonferencja performatyczna zorganizowana w 2003 roku w ramach zjazdu stowarzyszenia. W 1992 roku Schechner przewidywał, że w ciągu dekady nastąpi schyłek, a może nawet koniec stowarzyszenia i reprezentowanej przez niego dyscypliny. Przez te dziesięć lat zdarzyło się jednak coś bardziej zaskakującego i twórczego — teatrolodzy i performatycy, uświadamiając sobie zbieżność zainteresowań, zaczęli organizować symbiotyczne konferencje i prokonferencje. Nic więc dziwnego, że na prokonferencji w 2003 zajęto się przede wszystkim związkiem perfomatyki z teatrologią, choć przyglądano się też jej stosunkowi do innych dyscyplin: filozofii, kultury wizualnej, muzyki i tańca. W grupach roboczych pracowano nad kwestiami obecności performatyki w programach nauczania, organizacjach naukowych i w historii performansu.

Począwszy od 2003 roku, prokonferencje w Association for Theatre in Higher Education stanowiły uzupełnienie dorocznych konferencji Performance Studies international. Wielu badaczy performansu regularnie uczestniczyło w obydwu i odkrywało wspólne problemy. Doskonałym tego przykładem jest grupa robocza zajmująca się tańcem i performansem, założona w 2004 roku przez Philipa Auslandera w ramach drugiej dorocznej konferencji performatycznej ATHE w Toronto, a w 2006 roku przekształcona w jedną ze stałych grup roboczych PSi.

Dwudziesty zjazd Performance Studies international odbył się w 2004 roku na Singapurskim Uniwersytecie Zarządzania, w istocie jednak zorganizowało go niezależne konsorcjum singapurskich artystów, pisarzy i zarządców. Jakkolwiek była to pierwsza konferencja na terenie Azji i po raz pierwszy zorganizowana raczej przez artystów niż uczonych, po skromniejszych i bardziej specjalistycznych spotkaniach minionych dwu lat bardziej przypominała wcześniejsze konferencje europejskie i amerykańskie. Zgromadziła liczne (ponad dwustu pięćdziesięciu uczestników) i różnorodne (reprezentanci trzydziestu krajów) audytorium. Miała tytuł „Wykonywać Stwierdzać Pytać”. Lokalizacja w postkolonialnej Azji i stosunkowo duża liczba azjatyckich uczestników sprzyjały nowemu zróżnicowaniu spojrzeń na performans w ogóle i na performatykę w szczególności. Performatyka, podobnie jak antropologia kulturowa, z którą się historycznie blisko wiąże, zazwyczaj „kreśliła mapę” działalności kulturowej poprzez badania terenowe, analizy i publikacje. Mieszanie takich badań z turystyką i kolonizacją - kwestie, których dotknięto już na konferencji w Nowej Zelandii — stały się tu jeszcze ważniejsze, a zachodni charakter performatyki w tym bardzo odmiennym kontekście jeszcze bardziej rzucał się w oczy. Chyba w Singapurze rozwijająca się performatyka po raz pierwszy zazębiła się z również raczkującymi współczesnymi studiami kulturowymi oraz postkolonialnymi i wyraźniej dostrzegła zbieżność zainteresowań.

Na zjeździe w Singapurze utworzono siedem grup przedmiotowych: performansu