sport, studia, zajazdy, konferencje, sympozja, zdrowie i inne. Jest to szeroki zakres motywacji podróży turystycznych, który przewiduje dwa podstawowe kryteria analizy jakim jest statystyka bazy hotelowej (rejestracja gości), gdzie możemy sprawdzić czasowy pobyt turystów zagranicznych. Szacunek ten może być niemiarodajny, dlatego też powinien być uzupełniony przez statystyki wjazdów i wyjazdów turystów na punktach granicznych i lotniskach.
Współcześnie porządek statystyczny w kwestii międzynarodowego ruchu turystycznego reguluje się zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Turystyki opracowanymi na konferencji w Ottawie w 1991 r. Przyjęto tam termin „ odwiedzający”, który red. Włodzimierz Kurek interpretuje w następujący sposób: „odwiedzający jest to osoba podróżująca i pozostająca po za swym miejscem codziennym środowiskiem nie dłużej niż jeden rok w celach wypoczynkowych (...) Odwiedzającym międzynarodowym jest każda osoba, która podróżuje po kraju nie będącego miejscem jej stałego pobytu na okres nie przekraczający 12 miesięcy, przy czym głównym celem wizyty nie jest podjęcie działalności zarobkowej w odwiedzanym kraju, natomiast odwiedzającym krajowym jest każda osoba mieszkająca w danym kraju, która podróżuje do innej miejscowości w tym kraju, przebywając po za swoim codziennym środowiskiem przez okres nieprzekraczający 12 miesięcy , przy czym głównym celem wizyty nie jest podjęcie działalności zarobkowej w odwiedzanej miejscowości.”4
Spośród uczestników ruchu międzynarodowego jak i krajowego wyszczególnia się turystów, czyli odwiedzających, którzy spędzają minimalnie jedną noc w ośrodkach noclegowych publicznych lub prywatnych w odwiedzanym kraju lub miejscowości oraz odwiedzających jednodniowych, którzy nie nocują w publicznych lub prywatnych obiektach noclegowych w odwiedzanym państwie lub miejscowości.
Światowa Organizacja Turystyki nie uwzględnia w statystykach międzynarodowego ruchu turystycznego:
- nomadów ( plemiona koczownicze),
- uchodźców
- imigrantów lub emigrantów,
- dyplomatów
W. Kurek Turystyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007 r., str. 15
8