EPOKI
LITERACKIE
II potowa XIX w. (w Polsce 1864 r. - lata 90. XIX w.)
Pozytywizm -ozwmął się w Polsce po 1864 r w reakcji na klęskę idei romantycznych w powstaniu styczniowym oraz na tenden • cje filozoficzne i artystyczne płynące z Eu* ropy (realizm) Głównym hasłem epoki były praca organiczna i praca u podstaw - edukacja i poprawa sytuacji najuboższych Racjonalne, długofalowe działania uznano za lepsza strategię nt2 watkę zbrojna
Cechy literatury:
• Ro/va> prasy ipubłcystykilteteton, reportaż)
• Dominacja prozy nad poeziq(noAeła.poivieSć)
• Zaangażowanie społeczne
• Scjentyzm- wiara w naukę i postęp
• Główny temal-praca i życie codzienne
• Sceny z zyoa miasta i ubogich warstw
• Szczegółowo, wierne opesy rzeczywistości
• Naturalizm-długie, plastyczne opisy przyrody
Twórcy - Europa:
Gustave Flaubert (Pani Bovary)
Honore de Balzac (cykl Komedia ludzka)
Eliza
Orzeszkowa
Fiodor Dostojewski (jZbrodnia i kara) Charles Dickens
Henryk
Sienkiewicz
(■Q!iver Twist, Opowieść wigilijna)
Twórcy - Polska:
Henryk Sienkiewicz (Szkice węglem, Latarnik) Eliza Orzeszkowa (Nad Niemnem, Marta) fa Mana Konopnicka"]
(Mendel Gdański. Nasza szkapa\
Realizm:
ruch artystyczny, który miał na celu portretowanie zyoa człowieka w najbardziej obiektywny sposób. Wiązał się z wrażliwością na tematykę społeczną
Emancypacja kobłot:
po setkach lat nieobecności pojawiły sę pierwsze toboły pisarki Tematyka emancypacji i praw wyborczych kobiet zaczęła być poruszana w pubficystyce
Praca organiczna i praca u podstaw:
postulat byt skierowany do ntetigen-qi i zakładał edukację ludu czyi podstawy społeczeństwa, które postrzegano jato jeden wielki organum
^tVk*n’0