5020057992

EWARYST ESTKOWSKI

•    Ewaryst Estkowski urodził się 26 października 1820 roku w Drzązgowie koło Kostrzyna, zmarł 15 sierpnia 1856 roku w Soden, w Niemczech.

•    Polski pedagog, wielkopolski działacz oświatowy, publicysta, teoretyk i pisarz dla ludu

•    Był synem właścicieli gospodarstwa rolnego (zubożałego szlachcica). W młodości przeszedł tortury metod nauczania szkoły pruskiej, które zadecydowały o jego drodze życiowej. Uczył się w Krzepiszynie, potem w Powidłu. Nauczyciele uznawali go za niezdolnego do nauki, więc jakiś czas pracował jako stolarz, aby potem wrócić do szkoły.

•    Mając lat 15 zdał do seminarium nauczycielskiego. Przedmioty, które najbardziej go zajmowały to matematyka, pedagogika, fizyka, historia i religia. W 1839 roku dostał świadectwo ukończenia seminarium, uprawniającego go do nauczania w szkole elementarnej, po czym podjął pracę nauczyciela w Wojciechowie koło Śremu. Brał udział w wydarzeniach Wiosny Ludów w 1848 roku, przez co zakazano mu pracy w zawodzie nauczyciela.

•    W ciągłej pracy nad sobą doszedł do przekonania, „że tylko w pilnej pracy w kształceniu się umysłowym, w cnotliwym życiu i poświęceniu się dla bliźnich szczęście prawdziwe znaleźć można" i tę prawdę wcielił w życie. Zaczął spisywać swe przemyślenia nad pracą pedagogiczną i przesyłał je do Poznania, gdzie drukowano je artykuły w „Orędowniku Naukowym". W 1845 roku redagował pierwsze w Poznaniu „Pismo dla Nauczycieli i Ludu Wiejskiego”, pisywał dla „Tygodnika literackiego", pracował także w Lidze Polskiej w komisji wydawnictw dla ludu

•    Przejęty zasadami demokracji, rozwinął działalność nad przygotowaniem ludu do pracy w wolnej ojczyźnie, „W wolnej Polsce - pisał Estkowski - pracowałbym najwięcej nad uszlachetnieniem, oświeceniem i udoskonaleniem ludu polskiego".

•    Jako rzecznik zbudowania oświaty powszechnej na fundamencie narodowym domagał się szkoły narodowej z polskim językiem nauczania. Pod wpływem przykrych doświadczeń stwierdził, że szkoła elementarna powinna nauczać w języku ojczystym. Uważał, że język niemiecki może przynieść korzyści jedynie w szkole średniej, młodzieży zmierzającej do pracy naukowej.

•    Usiłował wpoić wszystkim nauczycielom, że każdy z nich powinien kształcić się przez całe życie, wypracować własne metody nauczania i wychowywania. On sam przygotował tablice pomocnicze.

•    Porzucił metodę mechaniczno-pamięciową i oparł nauczanie na znajomości rzeczy, zbliżył je do sposobu myślenia dzieci i ich zainteresowań. Punktem wyjścia dla każdej lekcji uczynił doświadczenia i spostrzeżenia dzieci.

•    Twierdził, że dobry nauczyciel nie może ograniczać się do pracy dydaktyczno-wychowawczej, ale powinien również własnym przykładem wywierać wpływ na dorosłych mieszkańców wsi.

•    Uważał, że aby ułatwić ludowi podniesienie poziomu życia trzeba nadać nauczaniu wszystkich przedmiotów charakter praktyczny. Domagał się, aby do programu szkoły elementarnej wprowadzić jak najszybciej naukę o przyrodzie, bo bez tego przedmiotu nie można kształcić dobrych rolników, rzemieślników.