6827068865

Pedagogika społeczna- wykłady

2019/2020

Wykład 1

Geneza i rozwój pedagogiki społecznej Przedmiot, zadania, charakter pedagogiki społecznej.

Obszary zainteresowań pedagogiki społecznej w Polsce

Po raz pierwszy „pedagogika społeczna" wprowadził do piśmiennictwa Adolf Diesterweg w rozprawie „przewodnik do kształcenia nauczycieli niemieckich". Wskazywał on na potrzebę przygotowania nauczycieli do pracy oświatowej w środowisku oraz na rolę szkoły w podnoszeniu intelektualnego, ekonomicznego, kulturalnego poziomu życia.

Pragnął on przygotować nauczycieli do złożonych zadań pomocy dziecku i ten zakres przygotowania nazwał pedagogiką społeczną traktując ją jako równie ważny jak przygotowanie do nauczania poszczególnych przedmiotów i realizacji innych zadań ogólnowychowawczych. Wynikało to z faktu, że tradycyjna technologia dydaktyczna okazało się nieadekwatna do nowych złożonych sytuacji wychowawczych. W szkole tamtego okresu wzrastała liczba nowych trudności związanych z wychowaniem dziecka, które wykraczały poza obręb klasy i szkoły.

Autor zwrócił uwagę na konieczność integracji szkoły z nurtem przyspieszonego rozwoju intelektualnego, społecznego, ekonomicznego

Zrodziła się koncepcja pedagogiki społecznej (socjalnej) jako gałęzi pedagogiki, która akcentuje szerokie uwarunkowania procesów wychowawczych.

Pedagogika społeczna interesuje się funkcjonowaniem instytucji kulturalnych, wychowawczych, socjalnych jako instytucji, które mają za zadanie wspomagać, rozszerzać, wspierać proces celowego wychowania.

Wykład 2

Klasyczna pedagogika społeczna prezentowana prze H. Radlińską, R. Wroczyńskiego,

Kamińskiego przyjmowała i respektowała określone główne idee: idea podmiotowości - twórcą świata społecznego są siły społeczne,

idea sprawiedliwości społecznej - wszyscy powinni mieć dostęp do takich samych warunków rozwojowych,

idea pomocniczości - społeczeństwo ma obowiązek niesienia pomocy w rozwoju wszystkim jednostkom, grupom i środowisko społecznym,

idea edukacji społecznej - wychowanie jest jednym z elementów ładu społeczno- kulturowego.

H. Radlińska:

Ukazała współzależność pomiędzy pracą wychowawczą a wpływem środowiska Postulowała potrzebę systematycznego poznawania środowiska podczas pracy wychowawczej Uważała, że poznanie wpływów i warunków środowiskowych jest podstawowym obowiązkiem pedagoga, bowiem od jego umiejętności wykonania tego zadania zależą rezultaty pracy wychowawczej.

Oprócz wiedzy o wychowaniu, pedagog powinien znać metody, które umożliwią poznanie środowiska jego wpływów.

Kontynuatorami myśli H. Radlińskiej są R. Wroczyński i A. Kamiński. Obszar zainteresowań badawczych Kamińskiego koncentruje się wokół pracy socjalnej, a w sposób szczególnych dotyczy aspektów czasu wolnego, profilaktyki społecznej, funkcji wychowawczej różnych stowarzyszeń. Ryszard Wroczyński natomiast w problematyce dotyczącej rodziny akcentował w sposób szczególny zagadnienia zachodzące pomiędzy szkołą, wychowaniem, środowiskiem.