6830720028

POLITYKA EKOLOGICZNA

1.    HISTORIA

Ogólne założenia polityki ekologicznej sięgają drugiej połowy naszego wieku. Sam termin został po raz pierwszy użyty w 1972 r„ w Deklaracji Sztokholmskiej. Formalnoprawne uwzględnienie ochrony środowiska wśród celów działania UE nastąpiło jeszcze później bo dopiero w roku 1987 na Konferencji w Maastricht, poprzez dodanie do Traktatu Rzymskiego rozdziału VII pt. Środowisko. Jako cele polityki ekologicznej wymieniono:

>    Ochronę stanu środowiska

>    Zapewnienie racjonalnej eksploatacji zasobów naturalnych

>    Ochronę zdrowia człowieka.

Polska po podpisaniu w 1991 układu stowarzyszeniowego ze Wspólnotą Europejską, oraz Protokołu Europejskiego w 1995 wzięła na siebie obowiązek dostosowania standardów do obowiązujących w UE.

Przyjęta w 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej stwierdza, że Rzeczpospolita Polska zapewnia ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju (art. 5), ustala także, że ochrona środowiska jest obowiązkiem m, in. władz publicznych, które poprzez swą politykę powinny zapewnić bezpieczeństwo ekologiczne współczesnemu i przyszłym pokoleniom (art.74). Nowy porządek konstytucyjny wymaga więc, aby przygotować również dostosowaną do niego nową politykę ekologiczną państwa.

2.    BEZPIECZEŃSTWO EKOLOGICZNE

Bezpieczeństwo ekologiczne społeczeństwa i gospodarki wymaga nie tylko wprowadzenia zabezpieczeń przed niekorzystnym oddziaływaniem na środowisko działalności, ale także zabezpieczenia odpowiednich zasobów dyspozycyjnych wody, zachowania rolniczej przestrzeni produkcyjnej o pożądanych parametrach, zwiększenia lesistości kraju, w perspektywie do 33%, oraz zwiększenia powierzchni obszarów chronionych, w perspektywie do 30% terytorium kraju.

Nadrzędną wartością w polityce Trzeciej Rzeczypospolitej jest człowiek, będzie więc on także nadrzędną wartością w polityce ekologicznej państwa. Oznacza to, że zdrowie społeczeństwa jako całości, komfort środowiska, w którym żyją i pracują społeczności lokalne oraz życie i zdrowie każdego obywatela są głównym, niepodważalnym kryterium w realizacji polityki ekologicznej na każdym szczeblu. Nowa polityka ekologiczna państwa ma służyć zaspokajaniu rosnących potrzeb człowieka, zarówno materialnych jak i odnoszących się do jakości otaczającego go środowiska.

Człowiek wraz ze swoją działalnością jest ściśle sprzężony z systemem przyrodniczym (powietrze, woda, gleby, ekosystemy, zasoby biologiczne, różnorodność biologiczna). Zachowanie równowagi w tym systemie wymaga spójnego i łącznego zarządzania zarówno dostępem do zasobów środowiska oraz likwidacją i zapobieganiem powstawaniu negatywnych dla środowiska skutków działalności gospodarczej (ochrona środowiska) jak i racjonalnym użytkowaniem zasobów przyrodniczych (gospodarka wodna, leśnictwo, ochrona i wykorzystanie zasobów surowcowych i glebowych, planowanie przestrzenne). Powinno to znaleźć odbicie w odpowiednich strukturach zarządzania na szczeblu państwowym, wojewódzkim i samorządowym, zaś środki do ich osiągnięcia były dobierane przede wszystkim w oparciu o kryteria efektywności ekologicznej i ekonomicznej.

"Polityka ekologiczna państwa" przygotowana przez polski rząd w 1990 r,, u progu okresu transformacji, zaakceptowana następnie w 1991 r. przez Sejm i Senat, Dokument ten, choć lakoniczny i w wielu miejscach deklaratywny, odegrał jednak ogromną rolę stymulującą wobec wszystkich struktur państwowych w ich działaniach na rzecz środowiska, W istotny sposób przyczynił się także do podniesienia świadomości ekologicznej społeczeństwa.

3.    GŁÓWNE CELE

Głównym celem nowej polityki ekologicznej państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego społeczeństwa polskiego w XXI wieku oraz stworzenie podstaw dla opracowania i realizacji strategii zrównoważonego rozwoju kraju. Nowa