Sztywność giętna osi i wałów
Przy bardziej złożonych obciążeniach (np. przy większej liczbie sił działających na wał) obliczanie wartości strzałki ugięcia/ oraz kąta ugięcia /? jest bardzo złożone i wymaga żmudnych rachunków lub ustalania tych wartości doświadczalnie.
W takich przypadkach linia ugięcia wału jest linią przestrzenną o stosunkowo skomplikowanym kształcie. Z tego też względu rozwiązywanie problemów strzałek i kątów ugięcia metodą analityczną (to znaczy przez napisanie równania osi ugiętej) nie znajduje w przypadku wałów praktycznego zastosowania, jest nieopłacalne. W praktyce posługujemy się dwiema metodami. Dla prostych przypadków obciążenia wykorzystuje się zasadę superpozycji, to znaczy składania ugięć pochodzących od poszczególnych sił, stanowiących z reguły przypadki elementarne. Dla umożliwienia szybkiego stosowania tej metody w literaturze można znaleźć tablice z wzorami określającymi strzałki i kąty ugięcia w najbardziej typowych przypadkach. Drugą metodą stosowaną powszechnie, zwłaszcza w bardziej złożonych przypadkach, jest metoda Mohra używana w wersji analityczno-wykreślnej.