1310108626

12

odrywaniu płyty, łączniki należy projektować na nominalną siłę rozciągającą prostopadłą do półki stalowego kształtownika, większej niż 0,1 obliczeniowej nośności łączników na ścinanie.

Najczęściej do zespolenia betonowej płyty z dźwigarem stalowym stosuje się łączniki sworzniowe z łbem (główką). Wg wymagań PN-EN 1994-1-1 należy stosować łączniki sworzniowe według EN-ISO 13918. W zależności od zdolności łączników do odkształceń dzieli się je na podatne (ciągliwe) i sztywne (nieciągliwe). Zasady zaliczania ich do odpowiedniej grupy podano w PN-EN 1994-1-1. Jeśli zwiększenie liczby łączników zespalających nie powoduje wzrostu nośności konstrukcji, to takie połączenie jest pełne; w innym przypadku zespolenie jest częściowe.

Aby zapewnić niesprężystą redystrybucję ścinania w takiej konstrukcji, łączniki powinny mieć zdolność do odkształceń plastycznych. Określa się je jako ciągliwe. Tę cechę mająłączniki sworzniowe z łbem, których długość po przypawaniu do belki jest nie mniejsza niż 4d z przedziału d = 16-5-22 mm (d - średnica trzpienia łącznika).

Nośność łącznika sworzniowego wynika z interakcji zginania i ścinania oraz zależy od wzajemnych relacji sztywności łącznika i betonu.

Obliczeniowa nośność pojedynczego łącznika sworzniowego przypawanego automatycznie wyznacza się ze wzoru

gdzie:

f_u - wytrzymałość na rozciąganie stali sworznia łącznika, nie większa niż 500 MPa, f_ck - charakterystyczna wytrzymałość walcowa na ściskanie betonu (o gęstości nie mniejszej niż 1750 kg/m³),

E_cm - sieczny moduł sprężystości betonu,

d - średnica sworznia łącznika; 16 mm < d < 25 mm,

h_sc - wysokość sworznia łącznika po przypawaniu (nie mniejsza niż 3d),

y_v = 1,25 - częściowy współczynnik bezpieczeństwa łącznika.