projektowaną rzędną dna wykopu. Obiekt został zakwalifikowany do 3 kategorii geotechnicznej.
Obudowa wykopu budowy przy ul. Magazynowej 1 musiała zabezpieczać wykop o głębokości ok. 7,7 m. Projektowany poziom posadowienia znajdował się poniżej poziomu zwierciadła wód pierwszego poziomu wodonośnego. Obudowa wykopu musiała być zatem szczelna. Jej zagłębienie w warstwy glin piaszczystych i piasków gliniastych (warstwa Vb) wyeliminowało problem pierwszego poziomu wodonośnego. Kolejnym problemem było jednak zapewnienie stateczności dna wykopu z uwagi na wodą pod ciśnieniem znajdującą się poniżej warstwy glin (Vb).
Obudowa wykopu budowy przy ul. Wołoskiej 24 musiała zabezpieczać wykop o głębokości ok. 14,15 m. Projektowany poziom posadowienia o rzędnej 10,5 m n.p.”0”W. znajdował się poniżej zarówno pierwszego jak i drugiego poziomu wodonośnego. Obudowa wykopu musiała zatem zapewniać szczelność.
Ściana szczelinowa to ściana wykonana z betonu lub żelbetu formowana bezpośrednio w szczelinie wykonanej w gruncie. Stateczność wykopu przed i w trakcie betonowania jest zapewniona przez wypełnienie cieczą stabilizującą - najczęściej jest to zawiesina iłowa. Pierwszy raz tą technologię zastosowano podczas budowy metra w Mediolanie w 196 lr. gdzie ściana szczelinowa stanowiła obudową tunelu. Pod koniec lat 60. XX wieku nastąpił gwałtowny rozwój technologii. Zaczęto ją coraz powszechniej stosować we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, USA i we Włoszech jako element konstrukcyjny tuneli drogowych, tuneli metra, fundamentów budynków, nabrzeży portowych i zapór. Obecnie ściany szczelinowe są najczęściej stosowanymi obudowami wykopów w Polsce. W budownictwie ogólnym zwykle wykonywane są do głębokości kilkunastu metrów. Przy dwóch kondygnacjach podziemnych głębione są do ok. 12m a przy 4 kondygnacjach podziemnych do ok. 18m. W budownictwie komunikacyjnym ściany szczelinowe zazwyczaj osiągają głębokość od 22m do 25m. Grubość ściany szczelinowej jest uzależniona od wymiaru chwytka koparki wykonującej wykop i
19