Prawo do samoobrony w prawie międzynarodowym
Prawo do samoobrony zostało zakwalifikowane przez twórców Paktu LN a także uczestników' konferencji w DumbartonOaks jako prawo naturalne, dlatego też nie zostało ono zapisane w Żadnych UM. Po raz pierwszy zapisano je na konferencji w San Fransico.
Alt. 51 KNZ stanowi, ze nic w KNZ nie może uchybiać niezbywalnemu prawu do samoobrony indywidualnej lub zbiorowej w przypadku napaści zbrojnej na któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych, zanim Rada Bezpieczeństwu nie podejmie niezbędnych kroków wf celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Artykuł ten wskazuje więc na wszystkie przesłanki jakim musi odpowiadać działanie w samoobronie ukształtowane na przestrzeni niemal 200 lat. a zakotwiczone w' powszechnym prawie zwyczajowym.
Samoobrona zatem:
• jest odpowiedzią na atak zbrojny.
• jest odpowiedzią konieczną, wobec braku alternatywy, możliwości innego działania.
• jej celem jest położenie kresu napaści.
• jest w swej 'treści' proporcjonalną do zagrożenia reakcją.
Działanie w samoobronie współcześnie, w świetle zapisów' Karty NZ jest subsydialne i ograniczone w czasie. Musi być bowiem skorelowane z rolą jaką ma do spełnienia Rada Bezpieczelistwa ONZ (strażnik pokoju). Działanie w samoobronie jest więc limitowane. Jego podjęcie powinno być podane do wiadomości Rady Bezpieczeństwu i winno być wstizymane z chwilą podjęcia przez Radę niezbędnych kroków w celu utizymania międzynarodowego pokoju u bezpieczeństwa.
Sądzić należy, że niepodjęcie przez RB „niezbędnych kroków w celu utizymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa" nie blokuje podjęcia (kontynuowania) działania w samoobronie.
Samoobrona może być realizowana kolektywnie, zbiorowo. O kolektywnym działaniu w samoobronie stanowi traktat, np. casus foederisTraktatu Północnoatlantyckiego. Samoobrona zbiorowa niekoniecznie musi być czyniona na podstawie traktatowej Może być czyniona kolektywnie w następstwie skierowania przez państwo ofiarę napaści prośby o pomoc w jej prowadzeniu do iiuiego państwa.