100122

Zagadnieniem, które zostało wprowadzone do nonny [54) jest uwzględnianie w projektowaniu rzeczywistego zachowania się węzłów konstrukcji. W klasycznej mechanice budowli węzły, czyli połączenia elementów konstrukcji (belek zc slupami, slupów z fundamentami, styki belek i slupów), modelowane są jako albo w pełni sztywne albo też jako w peliu przegubowe. W tradycyjnym projektowamu konstrukcji stalowych, stosowanym do tej pory. wykorzystywano algorytm przedstawiony na rys. 4.34, w którym węzły sprawdzane są w ostatnim etapie procedury obliczeniowej.

• j vvłłv4-v»łiv; n wj.

Rys. 4.34. Tradycyjny algorytm obliczania konstrukcji stalowych

Inżynierowie projektanci, opierając się na wiedzy i na intuicji, konstruowali węzły w taki sposób, aby zapewnić zgodność wykonanych konstrukcji z przyjętym schematem statycznym Węzły łączące belkę ze slupem, ustalone w schemacie statycznym jako sztywne, konstruowano jako węzły spawane z zastosowaniem mocnych żeber usztywniających (rys. 4.33a). Z drugiej strony, aby węzłom przyjętym w obliczeniach jako przegubowe zapewnić swobodę obrotu, belki opierano na stolikach podpierających lub też konstruowano tzw. "przeguby tecluiiczne" Belki mocowano do słupa z wykorzystaniem blach węzłowych lub kątowników, które łączone były ze środnikiem belki śrubami zgrubnymi osadzanymi w odpowiednio powiększonych otworach (rys. 4.33b).

Sytuacja ta ulegała stopniowa zmianie wraz z rozwojem technologii wytwarzania konstrukcji stalowych i wprowadzaniem nowoczesnych łączników, materiałów i elementów'. Zastosow^ranie w wytwórniach nowoczesnych linii do automatycznej, sterowanej numerycznie