1841899700

113

MATERIAŁY

KIEŁB ZYGMUNT (1832—1959), kryptonimy: ZK i Kb

Urodzony 27 IV 1882 we Lwowie. Absolwent wydz. prawnego uniw. lwowskiego. Początkowo urzędnik kolejowy. Od 1909 członek Stów. Literatów i Dziennikarzy Polskich we Lwowie, a później Syndykatu Dziennikarzy. Po wyzwoleniu członek Stów. Dziennikarzy Polskich. Z okazji 50-lecia pracy dziennikarskiej otrzymał w 1958 Krzyż Kawalerski orderu Odrodzenia Polski. Członek Stronnictwa Demokratycznego od 1945. Zm. 7 II 1959 w Warszawie.

Praktykę dziennikarską rozpoczął w 1904 w dziale miejskim Kuriera Lwowskiego. Od 1906 do 1918 był współpracownikiem Wieku Nowego jako sprawozdawca miejski i sądowy oraz recenzent teatralny. Po wojnie został nacz. redaktorem dziennika Ziemia Lubelska w Lublinie (1921—1923). W 1923 powrócił do Lwowa i mieszkał tam do 1945. Od 1924 do września 1939 był bez przerwy stałym korespondentem Kuriera Warszawskiego z terenu Lwowa i Małopolski Wschodniej. Jednocześnie pisywał dorywczo artykuły okolicznościowe i na tematy gospodarcze do Wieku Nowego i Gazety Lwowskiej, której był także recenzentem muzycznym. Na przełomie 1935/36 był nacz. redaktorem mieś. Miasta Polskie.

Lata drugiej wojny światowej spędził we Lwowie, zarabiając na utrzymanie jako księgowy. Po wyzwoleniu osiadł w Bytomiu i był (1946—1947) korespondentem PAP, a po zwinięciu tej placówki został nacz. redaktorem tyg. Wiadomości Rynku Metalowego. Zamieszczał także od czasu do czasu artykuły treści gospodarczej w Gazecie Robotniczej i Dzienniku Zachodnim w Katowicach. Gdy w 1948 redakcja Wiadomości Rynku Metalowego została przeniesiona do Warszawy, Kiełb pracował w tyg. Życie Gospodarcze w Katowicach. W 1949 zamieszkał w Warszawie i pisywał do Tygodnika Demokratycznego, Kuriera Polskiego i in. czasopism.

Był typem sumiennego, doskonałego informatora i oddanego swemu zawodowi dziennikarza. Związany przez większość swego życia ze Lwowem, orientował się świetnie w sprawach gospodarczych, społecznych i artystycznych Lwowa i Małopolski Wschodniej. Dawał temu wyraz w korespondencjach do Kuriera Warszawskiego, obiektywnie oświetlając w nich wszystkie przejawy życia sw^Tego rodzinnego miasta i regionu, ze szczególnym umiłowaniem opery, której był wielkim miłośnikiem i znawcą.

Życie Warszawy nr 35 z 1959; Prasa Polska nr 3 z 1959; Archiwum SDP, oddział w Warszawie; informacje uzyskane od najbliższej rodziny.

Stanisław Garztecki

KONIŃSKI KAROL LUDWIK (1891—1943), pseudonimy: Cyrano (skr. Cyr.), Simplex (Simp.) Idem

Urodzony 1 XI *v*91 we Lwowie, zmarł 23 III 1943 w Rudawic k. Krakowa. Studiował historię i filozofię w Uniwersytecie Jagiellońskim. Należał do diużyn strzeleckich, lecz z powodu słabego zdrowia nie poszedł do Legionów. Wzięty do wojska austriackiego w 1916 nabawił się gruźlicy kręgosłupa i zastał zwolniony jako inwalida Nieuleczalnie chory, całymi miesiącami, a nawet latami przykuty był do gipsowego łoża. Mimo ciężkiej choroby nieustannie czytał, studiował i pisał. Od 1929 do wybuchu wojny stale mieszkał w Zakopanem. Studia zakończył formalnie dopiero w 1931 uzyskując doktorat filozofii na podstawie pracy „Kwestia kultury ludowej’*, przyjętej przez prof. Fr. Bujaka.

Do pisarstwa zabrał się już jako człowiek dojrzały. Jego twórczość pisarska obejmowała publicystykę polityczną i społeczną, krytykę literacką, problematykę moralno-religijną, eseje filozoficzne i nowelistykę.

Był przede wszystkim publicystą i felietonistą. Początkowo (1922) ogłaszał swe artykuły w Glosie Narodu, później w Myśli Narodowej, Prosto z mostu, Polonii, a nawet w Dzienniku Wileńskim. Główne nasilenie pracy publicystycznej przypada na lata 1926—1939. W swej działalności publicystycznej najdłużej, bo aż do 1935 współdziałał z obozem nacjonalistycznym (endecją), ale nie wiązał się trwale z żadną redakcją. W swej postawie światopoglądowej najbliższy był narodowcom i katolikom, ale obcy był fideizmowi. Syn ateisty, autora książki „Szkoła na miarę” — był poszukiwaczem boga, lecz „ze stanowiska ściśle katolickiego na pewno poszuki-8 — Zeszyty Prasoznawcze