3148973302

Podczas toczenia ruch obrotowy przedmiotu oraz ruch posuwowy noża sumują się, w wyniku czego krawędź skrawająca wykonuje ruch śrubowy wokół obrabianego przedmiotu. W wyniku tego ruchu z obrabianego przedmiotu zostaje zdjęta w postaci wióra warstwa materiału zwana warstwą skrawaną.

WIERCENIE

1. Wstęp:

Wiercenie, rozwiercanie i pogłębianie są sposobami obróbki otworów kołowych. Charakteryzują się one taką samą zasadą kinematyczną - ruch główny obrotowy i ruch pomocniczy prostoliniowy, posuwowy. Każde z narzędzi, które stosuje się przy poszczególnych przypadkach wykazuje inną budowę, oraz ilość zdejmowanego materiału w czasie obróbki.

Przy pomocy wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów. Obróbkę tą przeprowadza się zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast otwory o średnicach powyżej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach tzn. wierci się najpierw wiertłem mniejszym i następnie (zależnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o żądanej średnicy.

Możemy wyróżnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe. Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o mało dokładnym wymiarze i kształcie (IT1 l-rIT14) oraz niezbyt gładkiej powierzchni. Jeżeli otwór ma być wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest poprawienie dokładności wymiarowo-kształtowej, oraz gładkości powierzchni otworu. Zabiegi te noszą nazwę rozwiercania. Można je podzielić na rozwiercanie zgrubne (ITlOflTll) i wykańczające (ITó-rlTlO).

W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe: rozwiercanie zgrubne, półwykańczające i wykańczające. W odróżnieniu od zabiegów wiercenia i rozwiercania w czasie pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu. W zakres pogłębiania wchodzi obróbka pogłębień pod łby cylindryczne i stożkowe wkrętów, planowanie powierzchni czołowych otworów oraz wykonywanie różnych pogłębień kształtowych.

2. Podział kinematyczny wiercenia:

Spośród czterech teoretycznych możliwości kinematycznych wiercenia w praktyce stosowane są dwa:

a)    wiercenie pionowe: wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy nieruchomym przedmiocie obrabianym. Ta odmiana jest najczęściej stosowana, głównie na wiertarkach.

b)    wiercenie poziome: wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch główny- obrotowy wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na możliwość uzyskania większej dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na tokarkach.

3. Wiertła:

Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części: części roboczej części chwytowej