2659241926

Granice między płytami mogą mieć charakter rozbieżny, zbieżny lub przesuwczy. Teoria dryfu kontynentów została opracowana przez Alfreda Wegenera (1880-1930) i Aleksandra du Toit (1878-1948). Du Toi koncentrował się na dowodach paleontologicznych. W różnych częściach świata poszukiwał skamieniałości roślin i zwierząt, które mogły świadczyć o połączeniu niektórych kontynentów w przeszłości. Wegener gromadził argumenty o charakterze geologicznym. Wyszukiwał podobieństwa między formacjami skalnymi w tych samych warstwach stra-tyfikacyjnych. Osoby te poszukiwały więc różnego rodzaju przesłanek świadczących o dryfie kontynentów.

Wegener zauważył podobieństwo zarysów kontynentów po obu stronach Atlantyku. Porównywał wybrzeża wschodnie Ameryki Południowej i zachodnie Afryki.

Flora glossopterisowa została zauważona w różnych utworach skalnych na obszarach południowej Afryki, w Ameryce Południowej, w Indiach i Australii. Była to występująca w późnym paleozoiku grupa gatunków paproci nasiennej. Wysokość roślin należących do tej grupy sięgała kilkudziesięciu metrów.

Ten rodzaj roślinności występował też na Antarktydzie. Pozostałości flory glossopterisowej, występujące w złożach węgla kamiennego, były obecne na obszarze całej Gondwany, która istniała w późnym paleozoiku na południowej półkuli.

Przeciwnicy teorii dryfu kontynentów uważali, że w przeszłości geologicznej kontynenty, na których występowała flora glossopterisowa, połączone były pomostami lądowymi, które z czasem zostały zniszczone.

Inne obserwacje paleontologiczne dotyczyły zwierząt z rodzaju Mesosaurus. Zwierzęta te żyły w karbonie i permie, czyli dwóch ostatnich okresach ery paleozoicznej, około 300 min lat temu. Zwierzęta z tego rodzaju były przedstawicielami gadów, żyły w środowiskach wodnych i miały długość ciała sięgającą 1 metra. Wzdłuż całego ogona występowała prawdopodobnie płetwa.

Zwierzęta te miały charakterystyczne kończyny przypominające płetwy. Tylne kończyny były trochę dłuższe i wraz z ogonem napędzały ciało. Zwierzęta z rodzaju Mesosaurus miały opływowy kształt. Otwory nosowe znajdowały się w górnej części czaszki, podobnie do dzisiejszych krokodyli. Budowa zębów i ich dość duża liczba wskazuje na filtrowanie pokarmu planktonicznego z przepływającej wody. Nie były to zwierzęta drapieżne, które potrafiłyby złapać ofiarę i ją rozszarpać.

Zwierzęta te występowały na obszarze południowej części Ameryki Południowej oraz w południowo-wschodniej części Afryki.

Zwierzęta należące do rodzaju Lystrosaurus występowały na przełomie paleozoiku i me-zozoiku. Zachowały się szkielety tych zwierząt. Najwięcej przedstawicieli rodzaju pochodzi z wczesnego triasu, sprzed około 250 min lat. Było to zwierzę roślinożerne, występujące w środowisku lądowym. Długość ciała wynosiła około 1 metra, a jego wysokość - około pół metra. Zwierzęta ta były rozpowszechnione na całym świecie.

Du Toit opisał miejsca występowania szczątków różnych gatunków roślin i zwierząt. Zasięgi ich występowania przecinały obecne granice kontynentów, co świadczy o połączeniu kontynentów w przeszłości. Obserwował też współczesną florę i faunę. Zauważył podobieństwo między florą i fauną Madagaskaru oraz Indii, które odległe są o kilka tysięcy kilometrów. Zwrócił też uwagę na fakt, iż na Madagaskarze nie występują kopytne, które są charakterystyczne dla kontynentu afrykańskiego.

Wykonano zestawie tzw. geologicznej sekwencji gondwańskiej dla Antarktydy, Afryki, Ameryki Południowej i Indii. W okresach jury, triasu, permu i karbonu na kontynentach tych występowały te same skały w tych samych warstwach geologicznych w tej samej kolejności straty-