Niech fantastycznie lutnia nastrojona Wtóruje myœli posêpnej i ciemnej, Bom oto wst¹pi³ w grób Agamemnona I siedzê cichy w kopule podziemnej, Co krwi¹ Atrydów zwalana okrutn¹. Serce zasnê³o, lecz œni. Jak mi smutno! O! jak daleko brzmi ta harfa z³ota, Której mi tylko echo wieczne s³ychaæ! Druidyczna to z g³azów wielkich grota, Gdzie wiatr przychodzi po szczelinach wzdychaæ I ma Elektry g³os - ta bieli p³ótno I odzywa siê z laurów: "Jak mi smutno!" Tu po kamieniach z pracown¹ Arachn¹ K³óci siê wietrzyk i rwie jej przêdziwo, Tu cz¹bry smutne gór spalonych pachn¹, Tu wiatr, obieg³szy gór¹ ruin siw¹, Napêdza nasion kwiatów - a te puchy Chodz¹ i w grobie lataj¹ jak duchy, Tu œwierscze polne, pomiêdzy kamienie Przed nadgrobowym pochowane s³oñcem, Jakby mi chcia³ nakazaæ milczenie, Sykaj¹. Strasznym jest rapsodu koñcem Owe sykanie, co siê w grobach s³yszy - Jest objawieniem, hymnem, pieœni¹ ciszy. O! Cichy jestem jak wy, o Atrydzi! Których popio³y œpi¹ po œwierszczów stra¿¹. Ani miê teraz moja ma³oœæ wstydzi, Ani siê myœli tak jak or³y wa¿¹. G³êboko jestem pokorny i cichy Tu, w tym grobowcu s³awy, zbrodni, pychy. Nad drzwiami grobu, na granitu zrebie Wyrasta d¹bek w trójk¹cie z kamieni; Posadzi³y go wróble lub go³êbie I listkami siê czarnymi zieleni, I s³oñca w ciemny grobowiec nie puszcza; Zerwa³em jeden liœæ z czarnego kuszcza; Nie broni³ mi go ¿aden duch ni mara, Ani w ga³¹zkach jêknê³o widziad³o, Tylko siê s³oñcu sta³a wi¹ksza szpara I wbieg³o z³ote, i do nóg mi pad³o. Zrazu myœla³em, ¿e ten, co siê wdziera, Blask - by³a struna to z harfy Homera; I wyci¹gn¹³em rekê na ciemnoœæi, By j¹ u³owic i napi¹æ, i drz¹c¹ przymusic do ³ez i œpiewu, i z³oœci Nad wielkim niczym grobów i milcz¹c¹ Garstka popio³ów - ale w moim rêku Ta struna drgnê³a i pêk³a bez jêku.