3262347546

Scenariusz zajęć z rodzicami - dyscyplina

Przygotowanie oprawy spotkania - w formie dużego stołu (zestawione ławki, fakultatywnie; kawa, herbata, ciasto)

Wychowawca przedstawia cel zebrania.

Temat w formie pytania -" Czy dzieci należy karać ? " zapisuje na tablicy.

Prosi rodziców o ich zdanie na temat kar. Dyskusja prowadzona przez nauczyciela. Zapisanie wniosków na tablicy.

Przedstawienie przez wychowawcę opinii psychologów

W naszym rodzicielskim myśleniu o karze, dużą rolę odgrywają wcześniejsze doświadczenia, zwłaszcza to, jak sami byliśmy wychowywani. Zazwyczaj kiedy karzemy dziecko mamy na myśli egzekwowanie tego, aby zachowywało się tak, jak my tego chcemy. Stosujemy wówczas różne metody najczęściej skuteczne na krótko, lub nieskuteczne wcale. Bo jeśli kara na chwilę zmienia zachowanie dziecka w ten sposób, że dostosowuje ono swoje zachowanie do naszych wymagań, to jeszcze nie znaczy, że osiągnęliśmy cel, który jest podstawą wychowania - aby dziecko było odpowiedzialne za swoje zachowanie i za jego konsekwencje.

Ten cel można osiągnąć starając się wdrażać dziecko do dyscypliny, czyli ucząc akceptowanych form postępowania i zachowania. To długotrwały proces, na który składa się szereg określonych działań. O czym my rodzice powinniśmy pamiętać, chcąc w taki sposób kształtować swoje dzieci?

W tym miejscu przedstawienie (do rozważenia ) 10 kroków prowadzących do efektywnej dyscypliny:

Każdy z nas, rodziców powinien uświadomić sobie, że złe zachowanie dziecka jest zawsze czymś umotywowane. Nie pojawia się samo z siebie, najczęściej spotykanymi przyczynami są: nuda, pragnienie zwrócenia czyjejś uwagi na siebie, zemsta, chęć władzy. Dlatego tak ważne jest obserwowanie zachowania dziecka w relacjach z innymi dziećmi i dorosłymi.

Abyśmy mogli być skuteczni powinniśmy działać z wiarą we własne siły, być pewni swoich postaw.

Ważne jest, żeby dyscyplinę dziecko łączyło z konkretnym zachowaniem i sytuacją. To niezmiernie istotne, aby dziecko wiedziało, że w danym momencie nie akceptujemy konkretnego zachowania, ale nie odrzucamy jego samego. Powinniśmy też wyjaśnić dziecku dlaczego dane zachowanie martwi nas czy denerwuje; w ten sposób dajemy odczuć dziecku, że jego zachowanie pociąga następstwa dla innych osób.