3813100831

Artykuł 157 TFUE (dawny artykuł 141 TWE)

1.    Każde Państwo Członkowskie zapewnia stosowanie zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości.

2.    Do celów niniejszego artykułu przez wynagrodzenie rozumie się zwykłą podstawową lub minimalną płacę albo uposażenie oraz wszystkie inne korzyści w gotówce lub w naturze, otrzymywane przez pracownika bezpośrednio lub pośrednio, z racji zatrudnienia, od pracodawcy.

Równość wynagrodzenia bez dyskryminacji ze względu na pleć oznacza, że:

a)    wynagrodzenie przyznane za taką samą pracę na akord jest określane na podstawie takiej samej jednostki miary:

b)    wynagrodzenie za pracę na czas jest takie samo na tym samym stanowisku.

3.    Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, przyjmują środki zmierzające do zapewnienia stosowania zasady równości szans i równości traktowania mężczyzn i kobiet w dziedzinie zatrudnienia i pracy, w tym zasadę równości wynagrodzeń za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości.

4.    W celu zapewnienia pełnej równości między mężczyznami i kobietami w życiu zawodowym zasada równości traktowania nie stanowi przeszkody dla Państwa Członkowskiego w utrzymaniu lub przyjmowaniu środków przewidujących specyficzne korzyści, zmierzające do ułatwienia wykonywania działalności zawodowej przez osoby pici niedostatecznie reprezentowanej bądź zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej i ich kompensowania.

•    Art. 20 TFUE - prawo do swobodnego przemieszczania i pobytu.

•    Norma, aby wywoływać bezpośredni skutek musi być jasna, precyzyjna i bezwarunkowa (nie jest konieczna implementacja).

•    Orzeczenie I. Simutenkov. rozporządzenie, dyrektywy i orzeczenia 11 i 6

Prawu ustrojowe UE. Ćwiczenia 4 (5.11.12.) Bezpośrednie stosowanie i bezpośredni skutek traktatu

Kazus 2 (Tunezyjczyk)

I. Przed sądem krajowym toczy się postępowanie z powództwa Pana X., obywatela tunezyjskiego, na stale mieszkającego w Niemczech, który pozwał niemieckiego pracodawcę z powodu odmowy zatrudnienia Pana X. w przedsiębiorstwie pracodawcy. Jak wynika z okoliczności sprawy powodem odmowy zatrudnienia było posiadanie przez Pana X. obywatelstwa państwa trzeciego, dlatego zamiast niego zatrudniono mniej wykwalifikowanego pracownika posiadającego niemieckie obywatelstwo. W postępowaniu przed sądem krajowym Pan X. wywodził, że dyskryminacja, której padł ofiarą, jest sprzeczna z postanowieniami układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Tunezyjską z drugiej strony, a w szczególności z art. 64 ust. 1 tego przepisu, który stanowi, że :

„ 1. Traktowanie, jakie każde Państwo Członkowskie zapewnia pracownikom narodowości tunezyjskiej, zatrudnionym na jego terytorium, wolne jest od jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, w odniesieniu do warunków pracy, wynagradzania i zwalniania z pracy, w stosunku do swoich własnych obywateli. (...)

Pozwany pracodawca podnosi, że umowy międzynarodowe nie mogą być źródłem uprawnień podmiotów indywidualnych, lecz stanowią zobowiązania Wspólnoty i jej państw członkowskich i dopiero wykonanie postanowień umowy międzynarodowej w drodze przyjętych aktów prawa unijnego może być źródłem praw podmiotów indywidualnych. Z kolei powód twierdzi, że na postanowienia umowy międzynarodowej można powołać się zawsze, a sąd krajowy jest zobowiązany wydać swoje rozstrzygnięcie w oparciu o odpowiednie postanowienia umowy międzynarodowej. Kto ma rację? Czy rozstrzygnięcie sądu będzie korzystne dla pana X?