3813100840

Maksymalny tygodniowy wymiar czasu pracy

Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że zgodnie z potrzebą zapewnienia ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników:

a)    wymiar tygodniowego czasu pracy jest ograniczony w drodze przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, lub układów zbiorowych pracy, lub porozumień zawartych między partnerami społecznymi;

b)    przeciętny wymiar czasu pracy w okresie siedmiodniowym, łącznie z pracą w godzinach nadliczbowych, nie przekracza 48 godzin.

Tymczasem w świetle prawa krajowego czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy, jeśli w czasie dyżuru pracownik nie wykonywał pracy.

Czy jego powództwo ma szansę powodzenia? Jakie okoliczności weźmie pod uwagę sąd krajowy? Czv pracowni zatrudniony w placówce publicznej sluiby zdrowia byłby w identycznej czy odmiennej sytuacji jeśli chodzi o szanse po wódzenia powództwa?

•    Jakie orzeczenia wykorzystamy? B. Pfeiffer, Faccini Dori.

•    Faccini Dori. Co istotnego w stanie faktycznym zauważyliśmy? Będzie to jakieś orzeczenie w sprawie dyrektyw. Naprowadza nas na konkretne orzeczenie układ horyzontalny. Faccini Dori - co jest istotne? Która część orzeczenia? Co z niego wynika? Jaka jest ogólna konkluzja? Jeśli mamy układ horyzontalny, to niema bezpośredniego skutku dyrektywy. Pkt. 19 - 25 - część, w której Trybunał identyfikuje problem, powołuje się na orzecznictwo.

19.    Drugi problem podniesiony przez sąd krajowy dotyczy konkretnie kwestii, czy w przypadku braku w wyznaczonym terminie przepisów transponujących dyrektywę konsumentom przysługuje w ich stosunkach z przedsiębiorcami, z którymi zawarli umowę, na podstawie samej tylko dyrektywy, prawo do odstąpienia od tej umowy i czy mogą się oni powoływać na to prawo przed sądami krajowymi.

20.    Zgodnie z orzecznictwem Trybunału utrwalonym od czasu wyroku z dnia 26 lutego 1986 r. w sprawie 152/84 Marshall, Rec. str. 723, pkt 48, dyrektywa nie może sama z siebie nakładać na jednostkę zobowiązań i nie można wobec tego powoływać się na nią wobec tej jednostki.

21.    Sąd krajowy zwraca uwagę, że ograniczenie skuteczności dyrektyw bezwarunkowych i wystarczająco precyzyjnych, lecz nie transponowanych, do stosunków między podmiotami państwowymi a jednostką prowadzi do sytuacji, w której akt normatywny ma ten charakter wyłącznie w stosunkach między niektórymi podmiotami prawa, podczas gdy we włoskim porządku prawnym, jak i w porządkach prawnych wszystkich współczesnych państw opartych na zasadzie praworządności, państwo jest takim samym podmiotem prawa jak każdy inny. Możliwość powoływania się na dyrektywę wyłącznie wobec państwa byłaby równoznaczna z sankcją za brak jej transpozycji, jak gdyby chodziło o stosunki natury czysto prywatnoprawnej.

22.    W tej kwestii wystarczy stwierdzić, że, jak wynika z ww. wyroku z dnia 26 lutego 1986 r. w sprawie Marshall (pkt 48 i 49), orzecznictwo dotyczące możliwości powoływania się na dyrektywy wobec podmiotów państwowych opiera się na wiążącym charakterze dyrektywy, jaki przyznaje jej art. 189, lecz jedynie w stosunku do „każde[go] państwa członkowskiego, do którego jest kierowana". Orzecznictwo to ma na celu uniknięcie „osiągania przez państwa korzyści z naruszenia prawa wspólnotowego

23.    Byłoby bowiem niedopuszczalne, by państwo, któremu ustawodawca wspólnotowy nakazuje wydanie przepisów mających unormować jego - lub podmiotów państwowych - stosunki z jednostkami i nadać im określone uprawnienia, mogło powoływać się na niewykonanie ciążących na nim zobowiązań w celu pozbawienia jednostek tych uprawnień. Z tego względu Trybunał uznał możliwość powoływania się wobec państwa (lub podmiotów państwowych) na niektóre przepisy dyrektyw dotyczących udzielania zamówień publicznych (zob. wyrok z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie 103/88 Fratelli Costanzo, Rec. str. 1839) oraz dyrektyw dotyczących harmonizacji podatków obrotowych (zob. wyrok z dnia 19 stycznia 1982 r. w sprawie 8/81 Becker, Rec. str. 53).