4038601128

14

tym trwalsze im bardziej świadomie i aktywnie pracował on nad zdobywaniem wiedzy, zaś nauczanie było bardziej poglądowe a materiał przystępny i usystematyzowany.

Niezależnie od ogólnie obowiązujących zasad, które wypracowała dydaktyka (zostały omówione wyżej), wyróżnia się specyficzne zasady nauczania właściwe głównie w szkoleniu taktycznym. Zaliczamy do nich:

-    zasadę realizmu;

-    zasadę ciągłej gotowości bojowej;

-    zasadę jedności - współzależności kształcenia fachów ego i metodycznego.

Zasada realizmu wyraża się w maksymalnym zbliżeniu szkolenia taktycznego do rzeczywistych, trudnych i złożonych warunków przewidywanego pola walki i uczenia podchorążych tego co jest niezbędne w walce. Funkcjami tej zasady są:

-    zwalczanie umowności, uproszczeń i schematyzmu:

-    kształtowanie odporności psychicznej i fizycznej:

-    wyrabianie twórczej wyobraźni taktycznej;

-    umiejętność przewidywania:

-    odpowiedzialność wynikająca z zasady jednoosobowego dowodzenia.

W pokojowym okresie szkolenia, gdy brak rzeczywistego niebezpieczeństwa i napięcia psychicznego jakie występuje w okresie wojny, niektórzy podchorążowie (żołnierze) skłonni są do omijania trudności lub niedokładnego wykonywania poszczególnych czynności a niejednokrotnie całych fragmentów ćwiczeń. Zdarza się, że w czasie ćwiczeń taktycznych ich uczestnicy (nie tylko dowódcy) lekceważą sobie rozpoznanie, czy ubezpieczenie, zaś ich przełożeni nie zawsze należycie stawiają zadania.

Otóż zasada realizmu przypomina, aby każda czynność, którą w procesie szkolenia muszą wykonywać podchorążowie (żołnierze), była wykonywana bez uproszczeń, tak jak w realnie prowadzonej walce. Prowadząc zajęcia należy ciągle zwracać uwagę, aby jego uczestnicy zawsze konsekwentnie i z pełnym poświęceniem