4380217105

14 Kierunki rozwoju architektury krajobrazu w Stanach Zjednoczonych

Cele pracy

Głównym celem autorki stało się przedstawienie kierunków rozwoju architektury krajobrazu w Stanach Zjednoczonych z nakreśleniem ich wątków genetycznych. Działania podejmowane przez Amerykanów na rzecz ochrony i adaptacji krajobrazu naturalnego na potrzeby konkretnego programu użytkowego były prekursorskie dla idei powstania parków narodowych. Demokratyczne zasady nowego państwa znalazły odzwierciedlenie w instytucjach, które zostały powołane dla utrzymania i prawidłowego funkcjonowania systemu ochrony i użytkowania terenów zielonych. Osobnym zagadnieniem jest warsztat projektowy, jakim posługują się obecnie amerykańscy architekci krajobrazu. Współczesne realizacje amerykańskich twórców zaskakują nowatorstwem technicznych rozwiązań. Jakie były początki, kontekst społeczny i droga rozwoju?— na te pytania autorka stara się znaleźć odpowiedź.

Zamierzeniem autorki stało się także przedstawienie zwartej grupy parków amerykańskich z krótką charakterystyką ich historycznego rozwoju, analizą kompozycyjną oraz wartościowaniem ich walorów artystycznych. Parki te różnią się wielkością, zakresem funkcjonalnym oraz sposobem, w jaki są finansowane. Należą do nich: parki narodowe, parki stanowe, parki miejskie, parki tematyczne.

W XIX i XX wieku Amerykanie rozróżniali dwa kierunki rozwojowe¹, według których można klasyfikować pojęcie architektury krajobrazu {landscape architectu-re). Jeden kierunek, węższy, jest związany głównie ze środowiskiem ogrodniczym (ilandscape gardening) .Traktuje on architekturę krajobrazu jako współczesną metodę kształtowania zieleni. Kierunek drugi, o szerokim zasięgu, związany głównie ze środowiskiem architektów, ujmuje architekturę krajobrazu jako kształtowanie krajobrazu poprzez wszystkie jego elementy. Zieleń jest jednym z nich. W tym kontekście jest używany termin landscape architecture. Polska szkoła architektury krajobrazu, reprezentowana głównie przez architektów, należy do kierunku drugiego i ujmuje architekturę krajobrazu w szerokim zakresie tego pojęcia, od planowania przestrzennego do wnętrz urbanistycznych i małej architektury w połączeniu z zielenią. Można jeszcze rozpatrywać kierunek architektury krajobrazu w korelacji z rzeźbą (pomniki i ich otoczenie), co stanowiło nową wartość plastyczną uzupełniającą modernistyczne kompozycje powstające w miastach. Kierunek ten pojawił się w XX wieku wraz z modernistycznymi budynkami, co zostanie omówione w opracowaniu.

Pokazując przykłady innego podejścia do terenu oraz innych zasad projektowania, niezależnie od uwarunkowań, jakie odróżniają naszą polską rzeczywistość od amerykańskiej, autorka pragnęła wypełnić lukę na naszym architektonicznym podwórku. Celem tego opracowania nie jest jednak gloryfikowanie osiągnięć ame-

1

J. Bogdanowski, Architektura krajobrazu, PWN, Warszawa—Kraków 1979, s. 9.