4558207014

14 S. Jewtuchowicz

stopień zniszczenia trzeciorzędu niż na poprzednim przekroju, wyraźnie zarysowuje się tu zgodność ukształtowania powierzchni jury i trzeciorzędu. Fakt ten podkreślony jest szczególnie na przestrzeni między moreną kutnowską a dnem pradoliny. Tam, gdzie występuje obniżenie powierzchni jury, również znajduje się obniżenie powierzchni trzeciorzędu. Zgodność ta świadczy o powtarzaniu się erozji w tym samym miejscu w różnych okresach oraz wskazuje na predyspozycję sieci rzecznej badanego terenu. Na przekroju zamieszczonym na rycinie 4 widać, że strefa, w której znajduje się współczesna pradolina, była obniżeniem w jurze, trzeciorzędzie i jest nim obecnie. Jak wykazuje przekrój, predyspozycja pradoliny zaznacza się już w osadach mezo-zoiku.

Charakter powierzchni podłoża czwartorzędu całego badanego terenu przedstawia rycina 5. Na podstawie posiadanych wierceń uczyniono próbę odtworzenia rzeźby powierzchni znajdującej się pod osadami czwartorzędu. Rzeźbę tej powierzchni przedstawiono na tle ukształtowania powierzchni współczesnej, a dla łatwiejszego porównania obu powierzchni przy rekonstrukcji zastosowano ten sam układ poziomic co na mapie szczegółowej (ryc. 5). Należy zaznaczyć, że dokładność rekonstruowanej rzeźby zależy od zagęszczenia otworów wiertniczych, dlatego w środkowej części obszaru przedstawionego na rycinie 5 występuje więcej morfologicznych szczegółów podłoża niż na jej brzegach, gdzie zagęszczenie wierceń jest mniejsze.

W południowej części podczwartorzędowego podłoża omawianego terenu, między Łęczycą a Ozorkowem, rozciąga się wysoczyzna urozmaicona wzniesieniami. Najwyższe z nich znajdują się w okolicy Solcy 115m i 102 m n.p.m., w Lubieniu 98 m, w Łęczycy 90 m n.p.m. Inne wzniesienia powierzchni podczwartorzędowej występują w Zagaju 90 m i w Leśmierzu 98 m n.p.m. W podłożu północnej części badanego terenu w Mazewie leży wzniesienie 94 m, w Mikołajewie 94 m i w Kterach 85 m n.p.m.

Ta wysoka, wyznaczona przez wzniesienia powierzchnia podczwarto-rzędowa jest rozcięta dolinami. W północnej części w okolicach Siedlca krzyżują się dwie doliny. Południkowa dolina rozcina podłoże pod strefą moreny kutnowskiej i łączy się z dnem pradoliny koło Topoli. Równoleżnikowa dolina ciągnie się wzdłuż południowej krawędzi moreny kutnowskiej. W Lesznie dolina ta jest zaznaczona przez wysokość 60 m n.p.m., w Siedlcu opada poniżej poziomu morza, a na południe od Sła-węcina znajduje się na wysokości 55 m n.p.m. Inna południkowa dolina w podłożu ciągnie się od Daszyny na południe przez Upale do dna pradoliny. Jej dalsze przedłużenie na południe pokrywa się ze współczesną doliną Bzury.