4558207047

28 S. Jewtuchowjcz

i z badań W. Karaszewskiego [29] w Syrnikach nad Wieprzem. W obu tych profilach, w spągu i stropie osadów — datowanych paleontologicznie na optimum klimatyczne — występują interglacjalne osady rzeczne i zastoiskowe. Osady klastyczne pochodzące z interglacjału wielkiego w dorzeczu Rawki znajduje również K. B a 1 i ń s k a-W u t -t k e [2]. Według tej autorki osady te składają się przeważnie z frakcji bardzo drobnej.

Osady w Siedlcu (ryc. 13) są podobne do klastycznych osadów interglacjalnych z Barkowic Mokrych, Syrnik i z dorzecza Rawki. Podobieństwo uziarnienia, ślady długotrwałej erozji i położenie świadczą, że osady rzeczne i zastoiskowe w Siedlcu (ryc. 13), znajdujące się pod drugą, starszą gliną morenową, tworzyły się przed zlodowaceniem środ-kowopolskim, w okresie interglacjału wielkiego. Prawdopodobnie jest to tylko dolna część nagromadzonych tu osadów interglacjalnych. Środkowa i górna ich część uległa zniszczeniu wskutek denudacji i erozji, których działalność na badanym terenie osiągała znaczne rozmiary.

Przed akumulacją górnej gliny w Siedlcu następuje odnowienie się erozji, która tworzy formy głębokie do 45 m i szerokie ponad 1 km. Drugi poziom gliny zostaje rozcięty i razem z nim część osadów interglacjalnych. Ta nowa forma erozyjna jest zasypana materiałem o innej strukturze niż osad interglacjalny: piaskiem, żwirem, mułkiem, wkładkami gliny i iłami warwowymi. Osad ten pod względem budowy przypomina tzw. serię zasypania. Ponieważ występuje on pod górną gliną, nie spełnia tych warunków w stratygrafii, jakie przypisuje tej serii. M. D. Domosławska-Baraniecka [9], tj. nie rozdziela zlodowacenia krakowskiego od środkowopolskiego. W obrębie moreny kutnowskiej glina górna nie tworzy jednolitego pokładu. W południowej części tej moreny oraz na jej przedpolu jest ona rozdzielona warstwą piasku, natomiast w północnej części moreny ta sama warstwa piasku wychodzi na powierzchnię, a glina tworzy zwarty, jednolity pokład.

Rozdzielenie gliny osadami piaszczystymi może nasuwać przypuszczenie, że wiek gliny w strefie pagórków jest różny i należałoby się tu spodziewać śladów oscylacji lądolodu. Jednak dokładna analiza warstwowania tych osadów nie potwierdza przypuszczenia o wiekowej odrębności rozdzielonych piaskiem glin przedstawionych na rycinie 13. Ani na tym profilu ani na innych profilach geologicznych nie ma potwierdzenia istnienia w stratygrafii śladów odrębnej oscylacji lądolodu w strefie pagórków kutnowskich. Wobec tego należy sądzić, że prze-warstwienie górnej części gliny przez piasek w pagórkach kutnowskich iest rezultatem zróżnicowanej ablacji lodowcowej. Występująca tu glina i osady piaszczysto-żwirowe są jednakowego wieku i powstały podczas deglacjacji tego samego lądolodu.