4558207120

62 . Jewtuchowicz

podstawa ma akumulacyjny charakter, bez śladów jakichkolwiek zaburzeń tektonicznych.

W powierzchniowej części pagórka istnieją dwa rodzaje osadów. Na południowym stoku, w najbliższym sąsiedztwie rynny występują osady określane jako peryglacjalne [14]. Największa grubość tej pery-glacjalnej serii — 6 m — znajduje się u podnóża stoku, natomiast w kierunku wierzchołka osady te zanikają. Pozostała część pagórka

Ryc. 28. Budowa geologiczna dolnej części pagórka w Górze Sw. Małgorzaty

(ryc. 2, przekrój XI)

1 — podłoże czwartorzędu, 2 — glina morenowa zlodowacenia środkowopolskiego stadium mazowiecko--podlaskiego (III), 3 — glina morenowa zlodowacenia środkowopolskiego stadium maksymalnego (II),

4 — muł, 5 — ił warwowy, 6 — piasek, 7 — żwir

jest zbudowana z osadów wodnolodowcowych. Peryglacjalna pokrywa nie tworzy ciągłej osłony pagórka. Tam, gdzie jej nie ma, na powierzchni występują osady wód roztopowych. Osady te są warstwowane. Warstwy są długie i opadają zgodnie ze stokiem pagórka. Laminacja ich jest prawie niewidoczna. Miejscami osady są niewarstwowane. Zamiast warstwowania występują soczewki żwiru i piasku lub nieregularnie ułożone smugi głazików wskazujące na spływanie materiału przy słabym udziale wody. Brak dobrego sortowania oraz laminacji świadczy, że akumulacja odbywała się często przy udziale strumieni błotnych. Dlatego jednostki sedymentacyjne są wykształcone w postaci nieforem-nych soczewek sortowanego i niesortowanego materiału (fot. 17). Oprócz śladów płynięcia gruntu w strukturze, podobnie jak w struk-