4631607890

Rodzice i matura ich dzieci

Powoli kończy się okres studniówek, czas zabawy pozostaje wspomnieniem. Jeszcze tylko zaliczenie semestru i powoli tegoroczni maturzyści wchodzą na prostą, na końcu której jest MATURA. Mimo, że jest to ich egzamin, dotyczy całej rodziny. Dominujący temat wzajemnych rozmów obraca się wokół: „Zda czy nie zda?"/' Jak zda?"," Czy dostanie się na studia?", „Jak się nie dostanie to co dalej?" - pytania się mnożą, wzbudzając niepokój. Nic dziwnego. Młodzi ludzie przekraczając próg zwany MATURĄ wchodzą w dorosłe życie. Już nie będzie zebrań w szkole i możliwości oglądania wyników na Librusie, nauczyciele nie poinformują o nieobecnościach i innych "wyskokach". Odpowiedzialność za dalszą naukę lub pracę spoczywać będzie na barkach młodego człowieka, O to, jak sobie da radę w dorosłym życiu niepokoi się większość rodziców.

Niektórzy rodzice bardziej niż dotychczas zaczynają interesować się na jakim etapie przygotowań do matury jest ich latorośl i w jaki sposób to robi.

I pojawiają się kolejne pytania i niepokoje - czy się uczy?, czy nie za mato się uczy?, ile czasu się uczy? Jeżeli są to tylko własne lęki i "myślą ki" to nic wyjątkowego się nie dzieje. Czasami jednak niepokój rodziców jest tak silny, że zaczyna przejawiać się również w działaniach: wzmożonej kontroli czasu nauki, wchodzeniu bez pukania do pokoju i sprawdzaniu czy aby na pewno syn/córka się uczy tak jak obiecywał/a, nieustannym zarzucaniu pytaniami: jak było w szkole, czy się uczyłeś, jakie masz oceny, czy wystarczy Ci czasu?.

Osobny temat to komputer i niepokoje związane z jednej strony z czasem spędzanym przed ekranem, z drugiej z wątpliwościami czy faktycznie jest to czas przeznaczony na naukę a nie np. na gry i portale społecznościowe. Bywa, że idzie za tym ograniczanie dostępu do internetu, co może prowadzić do różnego rodzaju konfliktów.

Z bezradności i bezsilności rodziców mogą płynąć słowa, które raczej hamują niż zachęcają do jakiegokolwiek wysiłku - „Nie zdasz!", "Jak się nie będziesz uczył, pozostanie ci łopata", „Zobacz ile inni sie uczą, przecież ty nic nie robisz w sprawie nauki" itp, itd

Jak więc żyć z maturzystą w domu w tym czasie? Jak rozmawiać by wspierać i zachęcać, a nie dołować? Jak dodawać skrzydeł, a nie je podcinać?

Drodzy Państwo!

Mając w domu osiemnastolatka można założyć, że Wasze działania wychowawcze trwają od jego przyjścia na świat i otrzymał już od Was bardzo dużo. Staraliście się jak najlepiej wspierać go w uczeniu. Wraz z wiekiem Waszych pociech odpowiedzialność za naukę i jej wyniki stawała się coraz bardziej ich odpowiedzialnością a nie Waszą!

Działa tu prosta zasada : „ Im bardzie przejmujesz odpowiedzialność za naukę swojego dorosłego dziecka, tym mniejszą on ma szansę to zrobić".

Co więc rodzice mogą zrobić (albo czego nie robić) w tym trudnym i wyjątkowym czasie, żeby wspierać a nie dołować.

1.    Nie panikuj! - o własnych niepokojach porozmawiaj z drugim rodzicem.

2.    Wspieraj życzliwie, towarzysz i bądź dla maturzysty oparciem.

3.    Zauważaj i doceniaj wysiłek związany z uczeniem się (korepetycje, kursy, fakultety to też czas poświęcony nauce!)

4.    Nie mów "Widzę, że się nie uczysz tyle, ile powinieneś. Obawiam się, że nie zdasz". Mów "Jestem pewna fy, że sobie poradzisz.

5.    Dbaj o to, by maturzysta dobrze się odżywiał i wysypiał. Dobre pieczywo, mięso, zielone warzywa, czekolada -wszystkie produkty, które zawierają białko i magnez, są w tym czasie bardzo wskazane.

6.    Dbaj o to, by w czasie matury i przygotowań do niej w domu panował spokój.

7.    Bez względu na wyniki matury bądź dumny/a ze swojego dziecka. Doszło aż tak daleko w swojej edukacji. Jeśli nawet mu się nie powiedzie, ma szansę na poprawę /maturę można poprawiać aż pięć razy/.

8.    Zaproponuj zawiezienie na egzamin (szczególnie dotyczy to spóźnialskich); będziesz miał/a pewność, że dotrze o czasie. Świadomość czasu u dorosłego i nastolatka jest różna...