518322140

63

Gdyby fale elektromagnetyczne ograniczały się do pozostawania w próżni i nie oddziaływały z otoczeniem, ich los byłby dla nas obojętny. Gdy niedługo po teoretycznym osiągnięciu Maxwella, Heinrich Hertz doświadczalnie potwierdził istnienie fal elektromagnetycznych (i to całkiem niepodobnych do światła), stało się jasne, że w tej dziedzinie będzie potrzebna pewna systematyka. Paradoks polega na tym, że wprowadzanie podziałów nie jest wynikiem cech samych fal elektromagnetycznych, ale obiektów, z którymi oddziałują. Pozostawia to wiele swobody przy doborze kryteriów. Argumenty merytoryczne przenikają się z historycznymi, aspekty fizyczne z możliwościami technicznymi, istotne są również aspekty formalnoprawne.

63

Rys. 3. Mikrofale — część widma elektromagnetycznego (oś częstotliwości w skali logarytmicznej). Podział promieniowania elektromagnetycznego na poszczególne rodzaje jest w dużym stopniu umowny, dlatego na przykład zakresy mikrofal i dalekiej podczerwieni częściowo mogą się pokrywać — zależnie od przyjętej systematyki i punktu odniesienia. Również dolna granica mikrofal nie jest ściśle określona.

M

i

§

£

1    10    100    1 częstotliwość

Rys. 4. Podział pasma mikrofalowego na podzakresy według ITU (kolor ciemnozielony) oraz niektóre pasma według nazewnictwa historycznego (kolor jasnozielony); oś częstotliwości w skali logarytmicznej. W tradycyjnym podziale na pasma uwzględnia się również rodzaj wykorzystania danego zakresu (stąd np. w Europie w telewizji satelitarnej dolna granica pasma Ku sięga 10,7 GHz, podczas gdy w USA, jako dolną granicę przyjmuje się wartość 12 GHz).