5673056541

Zaufanie

Dowody

Logika

Ontologie

RDF, schematy RDF

XML, przestrzenie nazw, schematy XML

URI

Unicode

Rys. 1.4. Warstwowa struktura Semantic Web (opracowano na podstawie: [SemWeb]).

Główną ideą Semantycznego Internetu jest wzbogacenie dokumentów o dodatkowy opis ich znaczenia pozwalający komputerowi na wykorzystanie ich treści w swoim przetwarzaniu. Nie mamy więc uczyć komputerów rozumienia treści dokumentów, a sami, wkładając dodatkowy wysiłek, formułujemy i dodatkowo opisujemy je w sposób dla komputera zrozumiały.

Warstwową strukturę zagadnień i standardów związanych z tworzącą się Semantycznym Internetem przedstawia rysunek 1.4. U podłoża leży warstwa standardów kodowania i identyfikowania informacji w Internecie. Unicode ujednolica dokumenty pod względem standardu kodowania, natomiast standard URI (ang. Universal Resource Identifer) pozwala na jednoznaczne określanie adresów sieciowych zasobów (i sposobu dostępu do nich) i jest tym, co, według [HerOó], łączy Semantyczny Internet z Internetem.

Zasoby pod względem syntaktycznym ujednolica standard XML, pozwalający na swobodne kształtowanie układu treści dokumentu w ramach metastruktury wzajemnie zagnieżdżonych znaczników wyposażonych w atrybuty. Standardowi XML towarzyszą schematy opisujące aplikacje XML, czyli klasy dokumentów stworzonych przez użytkowników na ich potrzeby, oraz inne standardy, takie jak przestrzenie nazw (dla unikania konfliktów pomiędzy użytkownikami Sieci) oraz XPointer czy XPath pozwalające na określanie części dokumentów XML jako pojedynczych zasobów.

Wymienione warstwy ujednolicają sposoby dostępu i syntaktycznej analizy dokumentów sieciowych. Zasadnicze elementy opisujące znaczenie rozpoczynają się od trzeciej warstwy od dołu, czyli standardu RDF. RDF (opisywany szerzej w rozdziale 2) umożliwia formułowanie prostych stwierdzeń dotyczących zasobów sieciowych, w postaci tzw. trójek (ang. triples). Trójki te mają postać <podmiot, orzeczenie, dopełnienie>, przy czym za każdy element trójki podstawiamy pewien zasób sieciowy. W ramach standardu RDF można także tworzyć własne zestawy pojęć (klas) i relacji (orzeczeń), tworząc tzw. schemat RDF. Zbliża to RDF do logiki opisowej, jako że pozwala na formułowanie asercji (binarnych wprost, unamych gdy za podmiot podstawiamy indywidualny obiekt, za orzeczenie relację przynależenia, a za dopełnienie klasę), a także prostych aksjomatów (za podmiot i za dopełnienie podstawiamy klasy).

Ujednolicenia RDF z logiką opisową (a konkretnie pewnym jej dialektem) dokonuje obecny w kolejnej warstwie język OWL (ang. Web Ontology Language) służący do formułowania ontologii. Dzięki niemu możliwe jest formułowanie bardziej złożonych zależności pomiędzy pojęciami w formie bardziej zaawansowanych aksjomatów.

9