5673056889

Miłość Tristana i Izoldy jest Tragiczna. Utwór ten opisuje miłość dworską w jej idealnej postaci. Utwór należy do średniowiecznej twórczości prowansalskiej rozwijającej się w XII w. Na północy Francji. Utwór ten opisuje tragiczną śmierć kochanków, którzy zostali pochowani w katedrze na cmentarzu, a z grodu Tristana wyrasta głóg prowadzący do grobu Izoldy. Wieśniacy wycinają codziennie ten głóg a on na nowo wyrasta, w końcu król nakazuje nie wycinać tego głogu i pozwolą kochanką połączyć się na wieczność

Bogurodzica

Bogurodzica powstała pod koniec XIII w. Jest to pierwszy utwór napisany po polsku. Utwór obfituje w archaizmy. Utwór ma charakter podniosły i zbliżony do chymnu. Bogurodzica jest przykładem utworu w którym został zastosowany wiersz średniowieczny zdaniowo-rymowy. Polegał on na pomieszczeniu logicznej całości w obrębie jednego wersa i nieprzestrzegał równej ilości sylab w kolejnych linijkach (asylabizm).

Kronika Polski Galla Anonima

Kronika ma kompozycję ramową- rozpoczynają i zamyka relacja o cudownych narodinach Bolesława Krzywoustego, który jest głównym bohaterem dzieła. Księga I doprowadza historię Piastów do momentu narodzin B. Krzywoustego. Wypełniają ją przede wszystkim opisy panowania dwóch jego imienników. B. Chrobry jest ideałem władcy, do którego powinien dążyć Krzywousty. Przekonanie to jest podkreślone w opisie śmierci Chrobrego, który w ostatnich swych słowach, po udzieleniu radzie poufnych zarządzeń co do kierowania państwem, przepowiedział upadek i nędzę swych potomków, które będą przerwane dopiero narodzinami jakiegoś wybitnego Piasta. Miał to być wg. Autora Kroniki Krzywousty. Upadek Polski po śmierci Chrobrego podkreśla Pieśń o śmierci Bolka, dająca wyraz przeświadczeniu, że wraz ze śmiercią króla skończyły się dla polski dobre czasy. Dalsza część Kroniki poświęcona jest Krzywoustemu. Jego młodość ukazana jest w Księdze II, zaś Księga III opisuje poczynania Bolka jako władzy Polski. Jednym z najważniejszych jej fragmentów jest opis bitwy pod Głogowem.

Legenda o św. Aleksym

Fragment ten mówi o śmierci świętego. Aleksy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wkrótce umrze, dlatego też, póki był świadomy swych czynów, spisał swoje życie. Okoliczność śmierci Aleksego potwierdziły jego świętość - nagle w Rzymie same zaczęły dzwonić wszystkie dzwony. Przyczynę tego niezwykłego zdarzenia wskazało mieszkańcom Rzymu niewinne dziecko. Na miejsce śmierci Aleksego przybyli w całym majestacie cesarz i papież. Nikt jednak z całego grona znakomitych osób nie mógł wyjąć z zaciśniętej ręki zmarłego jego ostatniego listu. Mogła to uczynić tylko jego żona: „Przeto, iż był jeden od drugiego czyst”. Dzięki temu listowi wszyscy zgromadzeni poznali całą świętość Aleksego. Została ona zresztą wkrótce potwierdzona w sposób nadprzyrodzony, przez liczne uzdrowienia, które dokonały się przy ciele zmarłego.

Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią

Utwór ma formę dialogu liczącego 498 wierszy. Jej anonimowy autor zaczyna od inwokacji do boga i prośby o pomoc w napisaniu dzieła. Potem opowiada historię Mistrza Polikarpa, który prosi Boga o łaskę oglądania Śmierci. Ukazała mu się, gdy sam modlił się w kościele. Wygląd zewnętrzny Śmierci ukazany w dialogu nawiązuje do jej średniowiecznych wizerunków z tzw. Tańca śmierci. Przedstawi ona jest jako rozkładający się trup kobiecy, okryty chustą. Opis jej jest realistyczny, a postać groźna i groteskowa jednocześnie.