614372635

przydzielenia. Zgodnie bowiem z „Planem maksymalnej możliwej liczby dodatkowych ogólnopolskich sieci UKF FM w zakresie 87.5 - 108 MFIz”, opracowanym w lutym 1994 r. przez Instytut Łączności Oddział we Wrocławiu, w momencie przyznawania koncesji istniała możliwość zrealizowania maksymalnie dwóch sieci radiowych pokrywających obszar kraju w 80 %, natomiast trzecia sieć, złożona m.in. z wielu stacji małej mocy i uzupełniona stacjami z dolnego zakresu UKF (66-74 MHz), mogła zapewnić rozpowszechnianie programu jedynie na obszarze ok. 50 % powierzchni kraju.

Należy podkreślić, że we wcześniejszej uchwale KRRiTV (Nr 7/94 z 17 lutego 1994 r.) dotyczącej Radia Maryja zakładano udzielenie koncesji temu nadawcy z uwzględnieniem istniejących możliwości technicznych rozpowszechniania, natomiast w zakresie przekraczającym te możliwości - wniosek Radia Maryja miał być uwzględniany w kolejnych postępowaniach, w miarę udostępniania przez Ministra Łączności nowych częstotliwości w zakresie fal ultrakrótkich. Jednak wbrew deklaracjom zawartym w uchwale z dnia 17 lutego 1994 r., w uchwałach i decyzjach koncesyjnych dla niepublicznych nadawców ogólnokrajowych, podjętych w maju i czerwcu 1994 r., Rada nie respektowała ograniczeń wynikających z posiadanego projektu sieci, dokonując przyrzeczeń wykraczających poza faktyczne możliwości tworzenia ogólnopolskich sieci radiowych.

Zamieszczenie w decyzjach koncesyjnych przyrzeczenia rozszerzenia koncesji na rozpowszechnianie programu na częstotliwościach nie objętych ogłoszeniem o możliwości

uzy skania koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych z dnia 28 czerwca 1993 r.. którymi organ koncesyjny nie dysponował w chwili orzekania, wydane zostało bez podstawy prawnej. Bowiem o tym, co może rozstrzygać decyzja koncesyjna, stanowi art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, który nie przewiduje możliwości zamieszczania w koncesji promesy, czy też przyrzeczenia przyznania nowych częstotliwości. Tak więc organ koncesyjny nie mógł przy znać częstotliwości, którymi nie dysponował, ani nawet przyrzec takiego przy znania. W świetle art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.. wydanie decyzji bez podstawy prawnej stanowi podstawę do stwierdzenia jej nieważności.

Ocena NIK w tym zakresie jest zbieżna z wcześniej wydanym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 1994 r.¹⁵, który po rozpoznaniu skargi na decyzję w sprawie udzielenia przez Przewodniczącego KRRiTV koncesji na rozpowszechnianie ogólnokrajowego programu telewizyjnego, stwierdził nieważność koncesji w zakresie dotyczącym m.in. zobowiązania się Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji do udostępniania nadawcy nowych częstotliwości, nie objętych publicznym ogłoszeniem o możliwości uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych.